حوضچه هاي تاخيري، راهكاري جهت توسعه و مديريت پايدار شهري

ارزيابي پديده سيلاب و آب گرفتگي معابر در حوضه هايي كه داراي شبكه انتقال رواناب است گوياي آن است كه در برخي موارد مجاري انتقال آب باران بعد از مدتي به دليل تغيير مشخصات فيزيوگرافي حوضه به خصوص افزايش سطوح نفوذناپذير، پاسخگوي انتقال جريا­ن­هاي موجود به ويژه دبي اوج جريان نيستند. جهت حل اين قبيل مسائل فعاليت­هاي زيادي صورت گرفته است. يكي از روش­هاي چاره جويي اين مشكل، استفاده از حوضچه هاي تاخيري رواناب باران است. از ديگر راهكاري بهينه مديريتي، سيــستم ماند بيولوژيكي، روكش نفوذپذير خيابان­ها، جوي باغچه­ها و غيره مي­باشد كه بسته به شرايط فني و اقتصادي از يكي از روش­هاي فوق مي­بايستي استفاده نمود. در اين پژوهش پس از معرفي كار و تاريخچه انجام مطالعات، به مباحثي نظير مراحل انجام تحقيق مدل­سازي شبكه زهكشي موجود در محيط نرم افزاري SWMM پرداخته شده كه مدل­سازي شبكه در وضع موجود به منظور رونديابي شبكه و بررسي هيدروگراف هريك از آبراهه­ها، وضعيت هيدروگراف­ها در تك تك اجزاي شبكه در وضع موجود و با در نظر گرفتن حوضچه هاي تاخير بررسي گرديد و مشاهده شد كه استفاده از حوضچه­هاي تاخيري، در منطقه مورد مطالعه آب و برق مشهد با وجود مساحت محدود كارگشا بوده و موجب كاهش دبي اوج هيدروگراف، افزايش رخداد زمان پيك سيلاب و در نتيجه كنترل و مديريت بهينه سيلاب مي­گردد. به همين منظور در طي دو مرحله مدل سازي، جانمايي براي دو و سه مكان مناسب جهت احداث حوضچه­هاي كنترل سيلاب شناسايي گرديد كه در صورت استفاده از دو مخزن، دبي پيك 31% و در صورت استفاده از سه مخزن، دبي پيك 38% كاهش مي­يابد.