بهينه سازي ابعاد سازه هاي هلالي آبگير در آبخيزهاي كوچك (مطالعه موردي: انجيرستان هاي ديم استهبانات استان فارس)

هلالي هاي آبگير يكي از سيستم هاي استحصال آب است كه عدم دقت در طراحي ابعاد اين سازه، خصوصا حجم آبگير هلالي، سبب تخريب آن خواهد شد. منطقه مورد مطالعه شامل اراضي شيب دار دامنه اي است كه در آن انجير كشت شده است و از طريق رواناب هاي جمع آوري شده توسط هلالي هاي آبگير به صورت ديم آبياري مي شوند. هدف از اين تحقيق بهينه سازي ابعاد سازه هاي هلالي آبگير در انجيرستان هاي ديم استهبانات استان فارس است. براي اين منظور از داده هاي آماري 20 ساله (1393-1374) حداكثر بارش 24 ساعته ايستگاه استهبان استفاده شد. پس از بررسي داده ها از لحاظ صحت و همگني، سري زماني مذكور بر توابع مختلف آماري برازش داده شدند و پس از انتخاب بهترين تابع توزيع با توجه به حداقل بودن مجموع مربعات باقيمانده، ميزان بارندگي حداكثر 24 ساعته با دوره بازگشت هاي مختلف محاسبه گرديد. در ادامه با استفاده از روش SCS، ارتفاع رواناب محاسبه و با توجه به مساحت 100 متر مربعي هر حوضه آبخيز كوچك، حجم رواناب بدست آمد. نتايج نشان داد كه استفاده از توزيع لوگ پيرسون 3 پارامتره در مقايسه با ديگر توابع آماري در اولويت است. با انتخاب دوره بازگشت 10 سال به عنوان مبناي طراحي، سازه هاي هلالي مي بايست با توجه به شيب هاي مختلف حجمي بيش از 33/2 متر مكعب گنجايش داشته باشند تا احتمال موفقيت پروژه افزايش يابد.