به دنبال درياچه تحليلي بر معماري منظر درياچه شهداي خليج فارس در چيتگر

درياچه چيتگر يكي از پروژه هاي كلان شهري در منطقه شمال غرب تهران است كه با هدف تلطيف هوا و جذب گردشگر ساخته شده است. انديشه ساخت درياچه در اين ناحيه به نخستين برنامه هاي شهري توسعه تهران باز مي گردد و نهايتاً در سال 1389 افتتاح شد. متخصصان محيط زيست درباره آن نظرات انتقادي جدي1 دارند. ديدگاه منظر نيز انتقاداتي جدي به فقدان استراتژي منظري شهر تهران در ارائه اين پيشنهاد وارد آورده است. به دلايلي از جمله منحصربه فرد بودن تجميع فعاليت هاي تفرجي در اطراف درياچه و ابعاد وسيع آن در سال هاي اول پس از احداث، درياچه با استقبال مواجه نشده است. در ابعاد كلان نيز، اجزاي ناهمگون درياچه در منظر و محيط موجب گسست منظر كوهپايه شده است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد علاوه بر مقياس كلان و مياني كه ابعاد هويتي و طبيعي را ناديده گرفته اند تصميمات پايين دستي در مرحله اجراي نيز صدمات بسياري را بر آن وارد كرده است. تحليل اجزاي اين پروژه منظر از ابعاد زيبايي شناسي تا آسايش اقليمي و ذهنيت مخاطبان از آن، بيانگر اين است كه عدم وجود نگاهي يكپارچه و واحد در طول زمان اجراي پروژه سبب آشفتگي در برخي ابعاد مقياس خرد و در نهايت عدم انطباق مجموعه با هويت طبيعي بستر شده است. رجوع به طرح و تحقيقات ميداني، اين موضوع را ناشي از مداخلات غيركارشناسي و برخورد سليقه اي با آن مي داند كه در نهايت به رويكردي تزئيني منجر شده و هويتي واحد را بر طرح مترتب نساخته است.