حليلي بر سيستم هاي شهري استان آذربايجان شرقي در دوره زماني سال هاي 1335- 1385

در چند دهه اخير، شهرها با سرعت زيادي گسترش يافته و كشورها با سرعت بيش­تري به شهرنشيني و افزايش شهرها و جمعيت شهري خود دست زده اند. اين افزايش جمعيت بيش­تر متوجه شهرهاي بزرگ بوده است و در نتيجه باعث تمركز جمعيت در اين شهرها شده و به دنبال آن باعث بر هم خوردن تعادل منطقه اي و ملي شده است. اين تحقيق به بررسي و تحليل سيستم هاي شهري در استان آذربايجان­شرقي مي پردازد، روش كار در اين پژوهش تركيبي از روش هاي اسنادي، توصيفي و تحليلي است و در آن از مدل هاي قانون رتبه–اندازه زيپف، مرتبه-اندازه تعديل شده، ضريب آنتروپي، شاخص تمركز شهري، منحني لورنز، ضريب جيني و مثلث بو‍ژوگارنيه استفاده شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه شهر تبريز به دليل مركزيت، سياسي، اداري، مالي و... به عنوان نخست شهر برتر در نظام شبكه شهري استان قرار دارد و نقش شهرهاي مياني و كوچك در سيستم شهري استان بسيار كم است. در مجموع هنوز سلسله مراتب شهري در شبكه شهري آذربايجان­شرقي نسبت به مدل رتبه-اندازه «زيپف» و مدل تعديل شده «بهفروز» فاصله زيادي دارد؛ لذا با ارائه خدمات و تقويت شهرهاي كوچك و مياني و كاهش رشد شهرهاي بزرگ در استان مي توان باعث توزيع بهينه سلسله مراتب شهري در سطح استان گرديد.