اخلاص، مناط اصلي بين دين و اخلاق

Sincerity, the Main Base for Religion and Ethics

ايصال نفس به امر نامتناهي كه سرچشمه حقيقي اوست، در گرو انجام آيينمند تكليف از سر حكمت است. اين امر در سه ساحت انضباط پيشهوري، گذر پيروزمندانه و مودّبانه از موقعيّت اخلاقي و انجام منسك ديني، ظهور مييابد. زماني كه نفس، با پذيرش مشقّت و رياضت موفّق ميشود، استعدادهاي خود را فعليّت ببخشد، نور نهفته خود را آشكار ساخته است كه سند ربّانيّت اوست. با و جود اين، نور الهي نفس، به تحقّق نميپيوندد مگر آن‌كه فرد مكلّف، به هنگام التزام خويش به انجام اعمال خاصّه، بر شرط اخلاص مراقبت داشته باشد و از آن تخطّي نورزد. به عبارت ديگر، خالصانه انجام دادن كارها، در هر سه ساحت نامبرده، عين تجلّي نور ناظمه نفس است. شرط اخلاص، هم در اداي مناسك ديني حضور دارد و هم در آداب اخلاقي. بنابراين، اخلاص، در درجه اول، متعلّق به خود نفس است و به نحوه عملكرد فاعلي بستگي دارد كه ملتزم به اداي تكاليف است

Leading the soul to the absolute infinite that is the ultimate source of everything depends on performing tasks consciously and wisely. This can be achieved by observing discipline, successfully passing ethical situations and practicing religious rituals. When the soul manages to realize its talents by enduring hardship and austerity, it manifests its inherent light which is a sign of its divinity. This divine light may not be manifested, however, unless the person, while performing the rituals, focuses on the sincerity of the act. In other words, performing all the tasks in a sincere way and for Godʹs sake in the three mentioned aspects is equal with the soul manifestation of the light. The requirement of sincerity is needed for performing both religious and ethical tasks. Thus, sincerity in the first place should appear within the soul and is the feature that accompanies the agent that is obliged to perform the duties.