گفتمان امنيت ملي در چارچوب ارتقاي سطح علمي دانشگاه‌ها

اين واقعيت كه گفتمان امنيتي در فرداي جنگ سرد وارد عرصه تازه‌اي گرديده است، از اجماع عمومي برخوردار مي‌باشد. بر اين اساس، مطالعات امنيتي جهت اينكه همچنان بتواند جايگاه خود را حفظ نمايد، مجبور شده تا از تمركز سنتي خود بر تهديد، كاربرد و مديريت نظامي صرف احتراز جسته، با تجربه نمودن برخي از تحولات بنيادين، به ابعاد و ملاحظات تازه‌اي در تعريف امنيت دست يابد. حوزه مطالعات امنيت ملي تحت تاثير گرايش‌هاي اثبات گرايانه حاكم بر حوزه مطالعاتي مادر-يعني حوزه روابط بين الملل-در ابتدا گرايش زيادي به مولفه‌هاي كمي در معادلات امنيتي دارد كه نمونه آن را مي‌توان توجه به رويكرد صرفاً نظامي در تحصيل امنيت براي كشورها-از سوي دولت مردان-مشاهده كرد. واقع امر آن است كه به رغم تمامي تحولات مهمي كه در حوزه امنيت ملي در همه دوره‌ها شاهد آن بوده‌ايم، ماهيت سلبي آن همچنان باقي مانده و تا پايان جنگ سرد اين ويژگي حضور و استمرار دارد. بدون شك امنيت ملي رابطه‌اي نزديك در ميزان سطح علمي افراد آن جامعه دارد. بنابراين، پركردن فاصله كشور در بحث امنيت ملي، نيازمند سرعت بخشيدن به توليد علم و ارتقاي سطح كيفي دانشگاه‌ها دارد. با توجه به تاثيرگذاري متقابل بخش امنيت ملي و ارتقاي سطح علمي دانشگاه‌ها بر يكديگر، ضروري است، به دوسويه بودن و تفاوت سطوح تعاملات توجه كرد. از اين رو تنها نبايد به موضوع از منظر بخش امنيت نگريسته شود بلكه براي دو سطح متفاوت توجه كرد چرا كه ارتباط ميان اين دو سطح، تعاملي ملي- بخشي است كه هم رويكردها و پارادايمهاي بخش امنيت ملي و هم ارتقاي سطح علمي دانشگاه‌ها در موضوع مورد بحث را مد نظر دارد. سوالي كه در اين خصوص مطرح است اين كه ارتقاي سطح علمي دانشگاه‌ها چه تاثيري بر گفتمان امنيت ملي دارد؟ در پاسخ به اين سوال اين فرضيه مطرح مي‌شود، گفتمان امنيت ملي بي‌تاثير از ميزان توليد علم در دانشگاه‌ها نيست و مي‌توان گفتمان امنيت ملي را در سطح دانشگاه‌ها ارتقا بخشيد. با اين وجود دانشگاه‌ها هم مي‌توانند تهديدي بر امنيت ملي و يا فرصتي در جهت ارتقاي امنيت ملي باشند.