بازشناسي و تحليل اصل اراده خودآيين و تبلور آن در دموكراسي غربي با محك انديشه سياسي اسلام

در فلسفه معاصر سياسي غرب، نظام هاي حقوقي و سياسيِ مبتني بر ماذونيت الهي، با صبغه ناديده انگاري خودانگيختگي و خودمختاري انسان، ملازم با ديگرآييني اراده انسان ها و غير قابل دفاع و نامشروع است. (تاريخچه) تاثير اين نگاه، رابطه ماذونيت الهي با خودآييني اراده را با ابهام مواجه ساخته و درصدد است تا به اراده هاي خودآيين به عنوان يگانه معيار قوانين و قانونيت نهادهاي حقوقي و سياسي مشروعيت ببخشد! (مسئله) از اين رو، بازشناسي و تحليل اصل اراده خودآيين و تبلور آن در دموكراسي غربي با محك انديشه سياسي اسلام به مثابه موضوعي فراموش شده ضرورت مي يابد. (پيشينه) لذا پرسش اصلي مقاله اين است كه چه رابطه اي بين اراده خودآيين و تبلور آن در دموكراسي در غرب و اسلام وجود دارد؟ (سوال)براي پاسخ به اين پرسش مي توان احتمال نسبيت گرايي سوفيستي به ويژه در تاثيرگذاري و سودهيِ اراده ها و سيطره اصل خطا بر همه منظومه هاي معرفتي غرب و غير منطبق بودن آن با ايده ماذونيت الهي در پذيرش اراده خودتحميل را در وجه سياسي (فرضيه) به قصد ارائه تصويري روشن از اين اصل در دو مكتب فكري هماورد معاصر (هدف) با شيوه اسنادي ـ تحليلي (روش) مورد بررسي قرار داد. پرهيز اسلام از ديگرآييني اراده و اصل عدم ملازمه ميان خودآييني اراده و خودقانون گذاري مطلق انسان، بر خودمختاري اراده هاي متكي بر بصيرت و آگاهي از دستاوردهاي اين مقاله است. (يافته)