درآمدي بر متدولوژي نظريه اسلامي در روابط بين الملل با تاكيد بر ديدگاه لاكاتوشي

در علوم اجتماعي بحث از روش، همواره حائز اهميت بوده؛ زيرا نظريه پردازي و توليد دانش، بدون آن، ممكن نيست. (تاريخچه) اما مواضع هستي شناسانه و معرفت شناسانه گوناگون موجب جهت گيري هاي روشي متمايزي شده اند؛ لذا نظريه بومي (اسلامي) روابط بين الملل، روش شناسي ويژه اي را مي طلبد كه علاوه بر علميت، بتواند در صورت بندي آن، موثر باشد؛ (مسئله) ضرورتي كه حداكثر با توصيف، تبيين و برشمردن محدوديت روش هاي مختلف غيربومي، متوقف مانده است. (پيشينه) از اين رو، مقاله حاضر در پي پاسخ به اين پرسش است كه كدام روش شناسي براي صورت بندي نظريه اسلامي در روابط بين الملل از كارايي بهتري برخوردار است؟ (سوال) گمانه نگارندگان آن است كه روش شناسي لاكاتوشي كه به دليل همخواني با مباني نظريه اسلامي، امكان اصلاح طولي/ زماني نظريه را نيز به همراه دارد، بهترين شيوه براي صورت بندي نظريه اسلامي در روابط بين الملل است، (فرضيه) لذا ارائه روش شناسي ويژه اي كه دسترسي به نظريه اسلامي در روابط بين الملل را تسهيل كند، غايت اين مقاله است. (هدف) تحقق اين امر، با توصيف و تبيين داده هاي كتابخانه اي دنبال مي شود. (روش)نگارندگان معتقدند نظريه اي كه به نامه نظريه اسلامي روابط بين الملل شكل خواهد گرفت گرچه نظريه اي با معيارهاي نظريه پردازي كاملا مستقل، علمي و بي همتا نيست اما برگرفتن ابعاد يك روش شناسي عموميت پذير مي تواند ضمن حفظ هويت نظري خود ماهيتي فراگير و قابل استاند داشته باشد.(يافته)