نگرشي نو بر آينده پژوهي در فرهنگ ديني

«آينده‌پژوهي»، علم و هنر كشف آينده و شكل بخشيدن به دنياي مطلوب فرداست. از ويژگي‌هاي مهم اين دانش، بهره‌گيري از ابزارهاي علمي به‌ منظور ترسيـم چشم‌انداز متناسب با ارزش‌هاي حاكـم بـر جامعه و برنامه‌ريزي براي نيل به جامعه مطلوب است. از اين‌رو، جامعه‌شناسان آينده‌پژوهي را ابزار هدايت اجتماعي دانسته‌اند.اسلام نيز علاوه بر جامعه آرماني، كه نويد تحقق آن را در فرجام تاريخ داده است، از پيروان خود انتظار دارد كه با الهام از شاخص‌هاي آن جامعـه آرمانـي، بـه اقتضاي امكانات و توانمندي اجتماعي خود، بكوشند تا در يك روند تكاملي حداقل‌هايي از ويژگي‌هاي جامعه مطلوب اسلامي را محقق سازند. با الهام از آموزه‌هاي اسلامي همچون سنت‌هاي اجتماعي و صبغه عبرت‌آموزي آن و فلسفه انتظار، مي‌توان نوعـي آينده‌پژوهي دينـي را استخراج نمود كه حاصل آن، ترسيم چشم‌اندازي دقيق از آينده‌اي آرماني باشد. با قراردادن اين آينده مطلوب به عنوان هدف، مي‌توان آينده‌هاي مقدور را به عنوان حلقه‌هاي مياني نيل به ويژگي‌هاي جامعه آماده ظهور، طراحي و تعريف نمود.