بررسي روانشناسي محيط و فضاهاي شهري در معماري از ديدگاه انسانگرايان

انسان به عنوان اصلي ترين عامل در شهر كه كليت شهر از ابتدا از حول او ، خواست ها و نيازهايش شكل گرفته، مدت هاي مديدي است كه در بحث طراحي و برنامه ريزي شهري به فراموشي سپرده شده است. علي رغم پيشرفت هاي علمي بشر امروزين، هنوز عوامل زيادي هستند كه سلامت انسانها، خصوصا سلامت رواني آنها را تهديد مي كنند. محيط كالبدي كه توسط خود انسان ساخته شده است، مي تواند يكي از همان عوامل تهديد كننده براي انسان باشد. . در نتيجه مشخص شده كه رابطه معناداري بين سلامت عمومي انسان و محيط كالبدي پيراموني وي وجود دارد. از آنجا كه رابطه انسان و محيط دوسويه است، هم كيفيت معماري محيط بر سلامت عمومي موثر است و هم كساني كه سلامت عمومي بهتري دارند، از كيفيت معماري محيط رضايت بيشتري ابراز مي كنند.اين مقاله سعي بر آنست تا با استفاده از روش توصيفي-تحليلي و به كارگيري منابع كتابخانه اي ، ضمن بررسي مفاهيم روانشاسي محيط و فضاهاي شهري، نقش انسان را در خلق فضايي شفاف و قابل تشخيص بيان كندو با بررسي و شناخت ويژگي هاي شهر انسانگرا ، تبيين ارتباط بين شهر و انسان، و سپس دستيابي به راهبرد مناسب براي طراحي شهر انسانگرا از طريق گسترش فضاهاي انساني است. همچنين در اين پژوهش اثبات مي شودكه ميزان قابليت انسان مداري در فضاهاي شهري ارتباط مستقيم با نياز ها و حقوق انساني دارد و راهبرد اساسي براي دستيابي به شهرانسانگرا است.