بررسي انگاره هاي نوگرايي شهري و نمودهاي آن در شهر مشهد در دوره پهلوي اول

شهرها بستر شكل گيري تفكرات حاكم بر جامعه و يكي از قالب هاي فيزيكي شكل گيري و توسعه روابط بين افراد جامعه مي باشد. تغييراتي كه در طي زمان در شهر رخ مي دهد بازتابي از نوع زندگي سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي جامعه در آن برهه خاص است. در اين ميان، گاهي تغييرات شهري وسيع و گسترده مي شود. دوران رضا شاه در ايران كه مصادف با دهه اول و دوم قرن حاضر بوده، نقطه عطفي در تاريخ شهرنشيني ايران مي باشد. مفاهيمي كه از تفكر نوگرايي در غرب نشات گرفته است در اين زمان وارد جامعه مي گردد. وي با توجه به نگاه خاص خود بافت هاي قديم شهر ها را مورد مداخله قرار مي دهد و سازمان و ساختار شهري را تغيير داده و به دنبال ايجاد مركزي جديد براي شهرها مي باشد.در اين پژوهش پس از بررسي ماهيت مدرنيسم و انگاره هاي آن در شهرهاي اروپايي به بررسي تغييرات شهري در شهر مقدس مشهد مي پردازيم و تغييرات رخ داده شده در اين باره را بر اساس مفاهيم بيان شده تبيين خواهيم نمود.