نقش گردشگري بر توسعه همگرايي هاي كشورهاي حوزه خراسان بزرگ

قلمروهاي تاريخي و فرهنگي ايران فراتر از مرزهاي سياسي موجود امروزي آن است. با نگاهي به گستردگي فرهنگي ايران در كشورهاي منطقه مي توان دريافت كه آداب و سنن و نيز تاريخ و فرهنگ مشتركي ميان ايرانيان حاضر در گستره سياسي فعلي ايران با مناطق پيراموني اين كشور وجود داشت. مناطق شرق و شمال شرقي ايران كه در بردارنده ميراثي كهن از فرهنگ ايراني است مي تواند به عنوان به وجود آورنده عوامل همگرايي فرهنگي ايفاي نقش نمايد. اين محدوده كه در واقع تحت عنوان خراسان بزرگ شناخته مي شود در برگيرنده بخش هايي از كشورهاي ايراني،‌افغانستان، تركمنستان،‌تاجيكستان، ازبكستان و قرقيزستان است كه با نگاهي به ظرفيت هاي گذشته و حال آن محلي براي برقراري تعاملات فرهنگي و اقتصادي كشورهاي موجود محسوب مي گردد،‌كشور هايي كه امروزه جزيي از مجموعه كشورهاي آسياي مركزي محسوب مي شوند،‌در بهره اي از زمان بخشي از قلمرو ايران بزرگ محسوب مي شدند از اين رو تحليل عوامل همگرا درحوزه فرهنگ به خصوص با رويكرد توسعه گردشگري، مي توان وزن ژيوپلتيك فرهنگي منطقه را افزايش دهد. در اين تحقيق با روش تحليلي- توصيفي، ضمن بررسي ژيوپليتيك فرهنگي خراسان بزرگ به نقش گردشگري در ايجاد همگرايي ميان كشورهاي اين حوزه اشاره نموده و چشم انداز توسعه گردشگري، بر مناسبات كشورهاي حوزه خراسان، بزرگ بررسي و تحليل مي گردد. نتايج حاصله بيانگر آن است كه كشورهاي حوزه خراسان بزرگ داراي قابليت هاي خاصي در حوزه گردشگري مي باشند كه در صورت كاهش ريسك هاي موجود سياسي، امنيتي و... مي تواند زمينه سازي گسترش همگرايي را در اين حوزه دنبال نمايد.