نگاهي به پتانسيل بيابانهاي ايران در جذب ژيوتوريسم رسوبي

ژيوتوريسم رسوبي اصطلاحي است كه به آن بخش از اشكال و پديده هاي زمين شناسي و ژيومورفولوژي مي پردازد كه مراحل تحول و شكل گيري آنها در ارتباط با رسوبات و يا سنگهاي رسوبي بوده است. به عبارت ديگر، آن بخش ازاشكال و پديده هاي رسوبي كه پتانسيل جذب گردشگر را دارند ژيوتوريسم رسوبي ناميده مي شوند. اشكال و پديده هاي رسوبي كه پتانسيل جذب گردشگر را دارند به علت تنوع در شكل و ساخت، منحصر به مناطق خاصي نبوده و در هر نقطه اي از دنيا قادر به جذب دوستداران و علاقه مندان به زمين گردشگري مي باشند. در اين مقاله سعي شده است تا ابتدا به شكل مختصر، ژيوميتولوژي رسوبي(اصطلاحي كه براي اولين بار در اين مقاله از آن استفاده شده است)تشريح شده و در ادامه، به برخي از اشكال و پديده هاي رسوبي منحصر به فرد مناطق بياباني ايران از ديدگاه زمين گردشگري رسوبي پرداخته شود. براي رسيدن به اهداف تعيين شده از شيوه كتابخانه اي و به روش مروري استفاده شده است. نواحي مركزي ايران پتانسيل بسيار ويژه اي در جذب زمين گردشگري رسوبي داراست.كويرهاي فلات مركزي ايران نيز توانايي بسيار بالايي در جذب زمين گردشگر رسوبي دارند كه البته در اين مقاله به آنها پرداخته نشده است. برخي از جاذبه هاي زمين گردشگري رسوبي در نواحي بياباني ايران ناشي از فعاليت هاي كاوشي و تراكمي بادها مي باشد و آنقدر جذاب و چشم نواز هستند كه اگر برنامه ريزي صحيح و با مديريت اصولي صورت پذيرد توانايي جذب سالانه دهها هزار گردشگر را به اين مناطق داشته و از اين سرمايه ها مي توان در جهت جلوگيري از رشد و توسعه بيابانها و بيابان زايي استفاده نمود.