«موجود» و «وجود» در كتاب الحروف فارابي

فارابي در كتاب الحروف سه معنا براي موجود ذكر مي كند كه عبارت اند از «مقولات»، «صادق» و «منحاز بماهيه ما في الخارج» و دو معناي آخر را به عنوان معاني اصلي موجود معرفي مي كند. او جهت حفظ جايگاه فلسفي معناي اصطلاح «موجود»، كاربرد آن را به عنوان رابط بين ماهيت موضوع و محمول در قول جازمه موجبه، در زبان عربي جايز و هم رديف افعال وجودي مانند كان يكون مي داند. فارابي موجود -به معناي منحاز بماهيه ما في الخارج- را داراي دو گونه ماهيت مي داند؛ منقسم و غير منقسم. در ماهيات منقسم، «موجود» بودن شيء به تمام ماهيت آن به نحو غير تفصيلي است (مانند انسان) و «وجود» يا عبارت است از تمام ماهيت به نحو تفصيلي (مانند حيوان ناطق) و يا اجزاي آن جدا از هم (مانند حيوان يا ناطق). او تمام اين مباحث را در حرف سوال «هل» جمع مي كند. در فلسفه سوال هل مقرون به «موجود» است و اين «موجود» يا خودش محمول است يا رابط بين موضوع و محمول. با توجه به معاني اصطلاح موجود، در هر دو گونه سوال در مرحله اول پرسش از صدق در ميان است. پس از علم به صدق حرف هلِ مقرون به موجود براي پرسش از وجود (ذاتيات) موضوع كه ذات و ماهيت آن را تشكيل مي دهند و موجب انحياز خارجي آن از ديگر موجودات مي شوند به كار مي رود.