مقايسه تطبيقي رويكرد مديريت سنتي و جديد شهري در ايران

Comparative Comparison Approach of Traditional and New Urban Management in Iran

امروزه مديريت شهري عامل اصلي و تعيين كننده موفقيت شهرها شناخته مي شود و هدف آن سياست گذاري و اجراي برنامه ها است. شهرها به عنوان يك سيستم و نظام اجتماعي پيچيده و متنوع نيازمند به مديريت سازمان يافته اي (مديريت شهري) براي تعيين و دستيابي به اهداف و هماهنگي فعاليت ها در ابعاد و عرصه هاي مختلف توسعه پايدار شهري هستند. در اين مقاله ضمن شناخت و بررسي چگونگي، سير تحولات سطوح مديريت شهري ايران در ادوار مختلف و بيان وضعيت موجود، نقاط قوت و ضعف (مزايا و معايب) آن ها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است و با استفاده از روش هاي توصيفي (مطالعات كتابخانه اي)، تحليل داده هاي ثانويه (اسنادي) و تكنيك تحليل محتوا به بررسي و مقايسه تطبيقي ميان رويكرد مديريت سنتي و جديد شهري از دوره حكومت ماد (780 قبل از ميلاد) تا دوره جمهوري اسلامي (سال 1390 ه. ش) پرداخته شده است. يافته هاي پژوهش با توجه به اين كه نظام مديريت شهري كشور در حكومت هاي مختلف تحت تاثير برنامه ريزي و مديريت متمركز (سازماندهي تمركزگرا) بوده و تجزيه و تحليل عناصر تاثير گذار مديريت شهري كشور در دوران كنوني در سطوح كلان، منطقه اي و ناحيه اي/محلي و تغييرات سطوح مديريت شهري در طول زمان بيانگر وجود موازي كاري در امر تصميم گيري و برنامه ريزي است. بنابراين، توسعه‏‏ وظايف و اختيارات شهرداري‏ها همراه با تمركززدايي و توسعه مديريت واحد شهري ضروري مي باشد.