تخصيص افزونگي به منظور بهينه سازي قابليت اطمينان در سيستم هاي پيچيده، با استفاده از الگوريتمهاي VNSو SA

يكي از موضوعات مهم در مراحل ايجاد يك سيستم، قابليت اطمينان آن است كه به خصوص در مرحله طراحي مي بايست مدنظر قرار گيرد. توجه به قابليت اطمينان و تلاش در جهت افزايش آن در زمان هاي بعد از طراحي سيستم كاري بس دشوار بوده و اگر عملي هم باشد، مستلزم صرف هزينه بسيار زياد و غيرضروري است. براي افزايش قابليت اطمينان سيستم ها دو رويكرد وجود دارد. يكي افزايش قابليت اطمينان اجزاي سيستم و ديگري استفاده از اجزاي افزونه در زيرسيستم هاي مختلف است. در استفاده از روش افزونگي ، محدوديت هايي مانند هزينه، فضا، وزن و... وجود دارد و مسائل موجود در اين بحث با پيچيدگي بسياري همراه هستند. در اين مقاله سعي شده تا با در نظر گرفتن استراتژي هاي افزونگي فعال و آماده بكار – سرد به طور همزمان در يك سيستم پيچيده و محدوديت بودجه و وزن، يك مدل برنامه ريزي غيرخطي عدد صحيح ارائه شود و بهينه سازي قابليت اطمينان با استفاده از تخصيص افزونگي در اين سيستم انجام پذيرد. قابليت اطمينان كل سيستم به عنوان تابع هدف در نظر گرفته شده است. از آنجا كه مسئله تخصيص افزونگي متعلق به مسائل NP-hard است، استفاده از روش هاي دقيق رياضي براي حل آن غير كارا و بسيار سخت و وقت گير خواهد بود؛ لذا رويكرد جايگزين بكار گرفتن الگوريتم هاي فرا ابتكاري براي اين مسئله است كه در زماني مناسب، جواب هايي معقول و نزديك به بهينه ارائه ميكنند. از طرف ديگر استفاده از چنين الگوريتمهايي بخش بزرگي از ادبيات موضوع مسئله تخصيص افزونگي را به خود اختصاص ميدهد كه در آن محققين سعي در توسعه روشهاي كارآمدتر براي حل اين مسئله بكردهاند. در اين مقاله، براي حل مدل پيشنهاد شده، دو الگوريتم جستجوي همسايگي متغير و شبيه سازي تبريد ارائه شده و نتايج آنها بايكديگر مقايسه مي گردد.