بررسي اثربخشي اميددرماني گروهي بر كيفيت زندگي اعضاي خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرنيا

Evaluating the Effectiveness of Group Hope Therapy on Quality of Life of Family Members of Patients with Schizophrenia

ادبيات پژوهش بيانگر اين است كه اعضاي خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرنيا كيفيت زندگي پاييني را گزارش مي‌دهند. كمبود دانش در مورد نحوه مواجهه با شرايط بيمار و مهارت‌هاي حل مسيله ناكافي براي حل مشكلات ناشي از شرايط بيمار با سطح پايين‌تر كيفيت زندگي مراقبان در ارتباط است. پژوهش حاضر سعي داشت با استفاده از اميددرماني مهارت‌هاي مقابله‌اي و مهارت‌هاي حل مسيله مراقبان و انگيزه آنان براي حل مشكلات‌شان را افزايش دهد. سي عضو خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرنيا در پژوهش حاضر شركت كردند. اميددرماني شامل 8 جلسه (4 هفته) بود. هر جلسه حدود 2 ساعت طول مي‌كشيد. از شركت‌كنندگان در گروه اميددرماني خواسته شد كه به پرسش‌نامه‌هايي در زمينه كيفيت زندگي و اميد پيش از شروع نخستين جلسه و پس از آخرين جلسه پاسخ دهند. علاوه بر اين، شركت‌كنندگان گروه كنترل به همان ابزارها در دو نوبت و با فاصله زماني 4 هفته پاسخ دادند. نتايج نشان داد كه دو گروه شركت‌كنندگان تفاوت معناداري با يكديگر در نمرات پايه كيفيت زندگي و اميد نداشتند. تحليل كواريانس نشان داد كه شركت‌كنندگان گروه اميددرماني پس از پايان جلسات در مقايسه با گروه كنترل نمرات بالاتري در خرده‌مقياس‌هاي سرزندگي (001/0=p)، سلامت رواني (024/0=p)، عملكرد اجتماعي (006/0=p) و سلامت عمومي (001/0=p) داشتند. ساير يافته‌ها معنادار نبود. نتايج نشان داد كه اميددرماني گروهي درماني موثر براي افزايش كيفيت زندگي مراقبان است، به خصوص در بعد‌هاي روان‌شناختي.

The literature suggests that family caregivers of schizophrenic patients report poor quality of life. Lack of knowledge about how to face patients’ condition and insufficient problem solving skills for solving problems that are caused by patients’ condition are related to lower quality of life among family caregivers. The current study aimed to increase family caregivers’ coping and problem solving skills and motivate caregivers to solve their problems by means of hope therapy. Thirty family caregivers of schizophrenic patients participated in the study. Fifteen caregivers were assigned to hope therapy group and 15 caregivers were assigned to control group. The hope therapy consisted of 8 sessions (4 weeks). Each session took two hours. Participants in hope therapy group were asked to complete measures of quality of life and hope before first session and again after completion of the program. In addition, control participants completed the same measures twice with the same interval time sequence. It was found that participants in both groups did not significantly differ in quality of life and hope at baseline. Analyses of covariance showed that participants in hope therapy group re-ported higher score compared to control participants in vitality (p=.001), general health perception (p=.001), social role functioning (p=.006) and mental health (p=.001) at post intervention measurement. Other findings were not significant. The findings indicated that hope therapy is an effective treatment for increasing caregivers’ quality of life mainly in psychological aspects.