بررسي مساله خلاقيت در هنر سنتي

خلاقيت از مفاهيم رايج در مباحث هنري است. امروزه خلاق بودن و هنرمند بودن يكي انگاشته مي شوند و اغلب، خلاقيت با نوآوري يكسان دانسته مي شود. از طرف ديگر باور غالب اين است كه هنر سنتي، با موضوعات تكراري و كهنه، فاقد خود جوشي و بديع بودن است. اما بر خلاف نگاه مدرن كه خلاقيت و حتي حقيقي بودن را با نو بودن يكي فرض كرده و هنر سنتي را فاقد آن مي داند، نويسندگان و متفكراني همچون آناندا كوماراسوامي، تيتوس بوركهارت، رنه گنون، سيد حسين نصر و آن ماري شيمل نه تنها هنر سنتي را هنري خلاق مي دانند بلكه تنها اينگونه آفرينش ها را شايسته اطلاق مفهوم خلاقيت مي دانند. سوالي كه مطرح مي شود اين است كه آيا اساساً در هنر سنتي مي توان از خلاقيت به معناي واقعي كلمه سخن گفت؟ در واقع يك مكتب هنري چارچوب هاي آموزش، توليد اثر، و نيز خلاقيت را انتقال مي دهد و با اين كار هويت و اصالت توليدات هنري را تضمين مي كند. نتايج به دست آمده در اين مقاله نشان مي دهد كه هنر سنتي داراي اصولي است كه بر اساس آن مي توان از خلاقيت به معني خاص آن سخن گفت.