مقايسه نتايج استفاده از غضروف‌هاي اتوگرافت و آلوگرافت در بيماران جراحي زيبايي بيني

Long-term use and follow-up of autologous and homologous cartilage graft in rhinoplasty

زمینه و هدف: استفاده از گرافت‌های غضروفی نقش مهمی در جراحی پلاستیك و ترمیمی دارد و در بدن انسان منابع محدودی جهت برداشت غضروف موجود است. بنابراین از غضروف آلوگرافت نیز در این جراحی‌ها استفاده می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه مزایا و معایب استفاده از غضروف‌های اتوگرافت و آلوگرافت انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه كوهورت تاریخی تعداد 124 بیمار تحت عمل جراحی زیبایی بینی در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران از آذر 1389 تا اردیبهشت 1394 قرار گرفتند. بیماران به دو گروه كه در آن‌ها غضروف اتوگرافت و آلوگرافت استفاده شده است، تقسیم شدند. بیماران پس از عمل با معاینه بالینی و فتوگرافی تحت بررسی قرار گرفتند و عوارض مربوط به گرافت غضروفی شامل شكستن (Fracture)، عفونت (Infection)، جابه‌جایی (Displacement)، جذب (Resorption) و پیچش (Warping) در آن‌ها در طول مدت مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: اختلاف مشاهده شده بین سن و جنس در دو گروه مورد بررسی از نظر آماری معنادار نبود. بروز عارضه با حدود اطمینان 95% در دو گروه اتوگرافت و آلوگرافت به ترتیب برابر با (88/3-4/0)25/1 و (55/5-78/0)08/2 بیمار به ازای هر 1000 ماه پیگیری محاسبه گردید. میانگین با حدود اطمینان 95% زمان عارضه در گروه اتوگرافت و آلوگرافت به ترتیب (19/53-27/49)23/51 و (91/62-51/54)7/58 ماه بود كه اختلاف مشاهده شده بین دو گروه از نظر آماری معنادار نبود (81/0P=). نتیجه‌گیری: استفاده از غضروف آلوگرافت نیز در عمل جراحی قابل اعتماد می‌باشد.

Background: Cartilage grafting is used in rhinoplasty and reconstructive surgeries. Autologous rib and nasal septum cartilage (auto graft) is the preferred source of graft material in rhinoplasty, however, homologous cartilage (allograft) has been extensively used to correct the nasal framework in nasal deformities. Autologous cartilage graft usage is restricted with complication of operation and limiting availability of tissue for extensive deformities. Alternatively, preserved costal cartilage allograft represents a readily available and easily contoured material. The current study was a formal systematic review of complications associated with autologous versus homologous cartilage grafting in rhinoplasty patients. Methods: In this cohort retrospective study, a total of 124 patients undergone primary or revision rhinoplasty using homologous or autologus grafts with postoperative follow-up ranging from 6 to 60 months were studied. The types of grafts and complications related to the grafts were evaluated. This included evaluation for warping, infection, resorption, mobility and fracture. Results: The total complications related to the cartilage grafts were 7 cases, which included 1 warped in auto graft group, three cases of graft displacement (two in allograft group and one in auto graft group) and three fractures in allograft group. No infection and resorption was recorded. Complication rate (confidence interval 0.95) in autologous and homologous group were 1.25(0.4-3.88) and 2.08(0.78-5.55) in 1000 months follow up. There was no statistically significant difference between autologous and homologous group complications. Onset of complication in autologous and homologous group were 51.23(49.27-53.19) and 58.7(54.51-62.91) month respectively (P=0.81). Conclusion: The allograft cartilage has the advantage of avoiding donor-site scar. Moreover, it provides the same benefits as autologous costal cartilage with comparable complication rate. Therefore, it can be a reliable alternative material for rhinoplasty surgeries. A longer follow-up may be necessary to confirm the structural stability of the allograft cartilage grafts.