الگوي سياست گذاري و مديريت يكپارچه مشاركتي (شبكه اي) براي سازماندهي امور جوانان در ايران

Ph.D., Assistant Professor in Social Policy, Faculty of Social Sciences, Allameh Tabatabaʹʹi University, Tehran, Iran

نظام سياستگذاري و برنامه ريزي كشور در حوزه جوانان با چالش ها و مشكلات متعددي روبروست كه علي رغم تلاش هاي صورت گرفته، مانع از كارآمدي كامل آن شده است. اين چالش ها داراي ماهيت و ابعاد متنوعي است، اما بسياري از آنها ريشه در ابعاد ساختاري سازماندهي امور جوانان دارند. مقاله حاضر در پي پرداختن به اين چالش ها با تاكيد بر مسايل ساختاري و پيشنهاد ساختار مناسب جهت بهينه سازي كاركردهاي آن مي باشد و در اين راستا از دو مبناي نظري تحول در نظريه هاي حوزه مديريت دولتي و عمومي و همچنين تحولات نظريه هاي مشاركت جوانان براي تبيين و توجيه الگوي مدنظر خود جهت سازماندهي امور جوانان بهره مي گيرد. همچنين، براي انجام تحقيق و تدوين مقاله حاضر از تكنيك هاي مطالعه تطبيقي، تحليل محتوا و مرور ادبيات استفاده شده است. در بخش تطبيقي، بررسي عناوين و ماهيت نهادهاي دولتي متولي امور جوانان در سطح جهان به شناسايي شش الگوي اصلي منجر گرديد. در حوزه داخلي، جمع بندي چالش هاي موجود نشان داد كه در مجموع براي تبيين ناكارآمدي و عدم موفقيت در حوزه سياست گذاري و برنامه ريزي امور جوانان علل مختلفي را مي توان برشمرد كه در چهار دسته عوامل بافتاري، رفتاري، هنجاري و ساختاري قابل طبقه بندي است. بر اين اساس، الگويي با عنوان “الگوي سازماندهي يكپارچه/ مشاركتي (شبكه اي)” براي ساختار سازماندهي امور جوانان در كشور پيشنهاد شده است كه اولاً، بتواند چالش ها و مشكلات گذشته را تا حدود زيادي مرتفع نمايد؛ ثانياً، با بهره گيري از تجربيات بين المللي در جهت توسعه هرچه بيشتر اين حوزه مثمرثمر واقع گردد.

The system of policy making and planning in the field of youth affairs experiences multiple challenges and problems which prevents its full efficiency despite various attempts. These challenges are of various dimensions and nature, but many of them are rooted in structural aspects of organizing youth affairs. The present paper seeks to address these challenges focusing on structural issues with a view to suggest a proper structure for optimizing its functions. It builds on two theoretical foundations namely the evolution of public management theories and youth participation theories to justify the suggested model for organizing youth affair in Iran. The methods used in this paper and the related paper research consist of comparative study, content analysis and literature review. Findings of the comparative identified six main models of structural arrangements for governmental institutions and bodies responsible for organizing youth affairs. Various factors were identified at the domestic level which had caused the inefficiency and failure of the system of policy making and planning in the field of youth affairs; these factors could be classified in four categories, namely contextual, behavioral, normative and structural. Accordingly, a new model called the Integrated and Participatory (Network-based) Model of Organizing Youth Affairs in the country has been suggested. This model is aimed to tackle the above mentioned challenges of the past to a considerable extent while contributing to further development of this field by benefiting from international experiencing. Keywords: Youth, Youth Policy and Planning, Integrated and Participatory (Network-based) Model of Organizing Youth Affairs, Youth Affairs Management and Development Organization