بررسي عوامل تاثيرگذار بر خشونت خياباني عليه زنان با استفاده از روش شناسي مشاركتي معطوف به كنش – PAR

مزاحمت يا آزار خياباني يكي از اشكال خشونت عليه زنان است كه همه زنان را در سنين مختلف و در موقعيت هاي متفاوت تهديد مي كند. به ديگر سخن، هرچند وجود اين معضل، مدام در حال ناديده گرفته شدن يا انكار شدن است، اما قربانيان اين خشونت ها شامل طيفي گسترده است؛ از كاهش اعتمادبه نفس گرفته تا كساني كه جانشان را ازدست داده اند. با مطالعه هرچه بيشتر اين پديده توسط دانشگاهيان، و پژوهشگران علوم اجتماعي، روانشناسي و قضايي مي توان مسئله آزار خياباني و دلايل تاثيرگذار بر وقوع آن را مورد بررسي قرارداد، در همين راستا گام هاي بعدي را كه منتهي به كاستن و حذف اين معضل اجتماعي خواهد شد، محكم تر برداشت. روش شناسي اين تحقيق مبتني بر رهيافت هاي مشاركتي است. در اين نوع روش شناسي، افرادي كه تحقيق در مورد آن هاست، صرفا اطلاع دهنده در نظر گرفته نمي شوند و گام به گام از تعريف مسئله، تدقيق آن، شناسايي عوامل تاثيرگذار بر آن و در نهايت برداشتن گام هايي براي كاستن ميزان آن مسئله يا آسيب حضور دارند. روش شناسي هاي پژوهش مشاركتي معطوف به كنش (PAR) و پژوهش مشاركتي معطوف به كنش فمينيستي (FemPAR) از مجموعه روش شناسي هاي مورداستفاده در اين تحقيق است كه در محله هاشم آباد منطقه 15 شهرداري تهران و با حضور زنان اين محله اجرايي شده است. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد عواملي مانند عدم وجود قوانين حمايتي در رابطه با زنان خشونت ديده، مشكلات اقتصادي، اعتياد، فضاهاي نامناسب شهري و آموزش ازجمله زمينه هاي تاثيرگذار بر پديده آزار خياباني هستند.