تفسير معناگرايي شيوه هاي درمان گري عاميانه (بررسي دريافت مردم ساكن در مناطق جنوب آذربايجان غربي از درمان گري عاميانه)

درمان گري عاميانه آن بخش از دانش و اعتقادات پيشامدرن در رابطه با سلامتي و بهداشت فردي و اجتماعي است، كه شفاي بيماري ها را به امور فراطبيعي و فرابشري برگردانده و براي درمان به گياهان، اشياء، اجسام و اوراد پناه مي برد؛ امروزه عليرغم پيشرفت هاي سريع و به روز در اين حوزه، نه تنها اهميت درمان گري عاميانه در ميان مردم كاهش نيافته، بلكه گرايش عمومي نسبت به آن در ميان طبقات مختلف جامعه افزايش يافته است. در اين پژوهش كه در شهرهاي جنوب آذربايجان غربي (بوكان، مهاباد و پيرانشهر) انجام شده است، با استناد به روش كيفي و از طريق مصاحبه ي عميق با افراد، باورهاي افراد و دلايل گرايش مردم به درمان گري عاميانه و استنباط آنان از اين شيوه ها، زير لواي چندين مقوله بررسي شده است. نتايج حاكي از آن است كه درمان گري عاميانه هنوز جايگاه قابل اعتمادي در ميان بخش هايي از مردم دارد. در تحقيق حاضر، نام بيماري هاي موردِ نظرِ مخاطبانِ اين نوع درمان گري، با همان نام هاي محلي اعم از باژله، له مه يي، فچك، فريشك، آلو و ... آمده است.