اثر تبعيض اقتصادي بر بيكاري

بيكاري يكي از مشكلات اساسي اقتصاد در كشورهاي مختلف، از جمله ايران مي باشد و پيشنياز برطرف ساختن اين مشكل، شناسايي عوامل موثر بر آن مي باشد. در اين پژوهش اثر متغيرهاي اقتصادي نرخ رشد اقتصادي، تبعيض اقتصادي و نسبت موجودي سرمايه به نيروي كار و متغيرهاي جمعيتي همچون مهاجرت و نسبت نرخ مشاركت مردان به نرخ مشاركت زنان بر روي نرخ بيكاري در استان هاي ايران بررسي مي شود. داده هاي اين پژوهش داده هاي استاني براي دوره زماني 1384 تا 1392 است و مدل پژوهش با روش پانل ديتا برآورد شده است كه بر پايه آن اثرگذاري متغيرها بر روي نرخ بيكاري روشن شده است. از متغيرهاي وارد شده در مدل، شاخص تبعيض اقتصادي بين منطقه اي را با استفاده از متغيرهاي مختلف از جمله بودجه جاري و سرمايه اي استان ها، وسعت، جمعيت، بي-سوادي، بيكاران، ارزش افزوده و اميد به زندگي محاسبه شده و نتايج گوياي آن هستند كه معناداري اثر تبعيض اقتصادي بر روي نرخ بيكاري استان ها، چندان اطمينان بخش نيست (85 % است) داشت.