آثار كوتاه و بلندمدت سه پروتكل تمرين‌درماني با هدف‌گيري زانو، ران و تركيبي در زنان مبتلا به سندرم درد كشككي-راني

Short and long term effects of three exercise therapy programs targeting knee, hip and combined in females with patellofemoral pain syndrome

هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ آثار سه پروتكل تمرین‌درمانی بر درد، قدرت عضلات و عملكرد زنان مبتلابه درد كشككی-رانی بود. 41 زن مبتلا به صورت تصادفی در گروه‌های تمرین (گروه زانو، گروه ران و گروه تركیبی) و گروه كنترل قرار گرفتند. گروه‌های تمرین در هشت هفته پروتكل تمرینی شركت كردند. درد، قدرت عضلاتبازكننده زانو، دوركننده و چرخاننده‌های خارجی ران و عملكرد قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. آنالیز واریانس اندازه‌های تكراری بهبود معناداری در درد، قدرت عضلات و عملكرد گروه‌های مداخله نشان داد. بهبود قدرت عضلۀ چهارسر رانی و عملكرد در گروه ران معنادار نبود. آثار بهبود درد در هر سه گروه مداخله تا شش ماه باقی ماند. تمرین‌درمانی با تأكید بر عضلات زانو و برنامۀ تركیبی (زانو-ران) در بهبود عملكرد و كاهش درد زنان مبتلابه درد كشككی-رانی مؤثر بود.

The purpose of this study was to compare the effects of three exercise therapy protocols on pain, muscle strength and function for patellofemoral pain syndrome. 41 women with patellofemoral pain syndrome were randomly assigned to the intervention groups and control group. All intervention groups participated in an eight-week exercise protocol. Pain, knee extensors, hip abductors and external rotators strength and function of patients were assessed before and after the intervention. According to repeated measure ANOVA all intervention groups showed significant improvement in pain, muscle strength and function. There weren’t significant improvements in quadriceps strength and function in the hip group. The observed improvements in pain scale in the three exercise groups were maintained at a 6-month follow-up. Rehabilitation programs focusing on knee strengthening exercises and knee-hip strengthening exercises were both effective in improving function and reducing pain in women with patellofemoral pain syndrome.