زمانمندي آگاهي و تاريخمندي آگاهي گذر هوسرل از پروژه استعلايي

Temporality and Historicity of Consciousness: Husserl’s Withdrawal of Transcendental Project

در اين مقاله از طريق شرح اجمالي نظر هوسرل درباره زمان-آگاهي و به خصوص تمركز بر سطح سوم زمانمندي، استدلال شده است كه در واپسين تاملات وي درباب زمان كه در دست-نوشته هاي C منتشر شده است، چرخشي در پديدارشناسي هوسرل به نحو عام و پديدارشناسي زمان به نحو خاص پديد آمده است. به اين صورت كه هوسرل از طريق قايل شدن به زمانمند بودن آگاهي مطلق و در نتيجه كنار گذاشتن تلقي پيشين خود از يك نقطه بي زمان آگاهي به عنوان سنگ بناي تاسيس فلسفه به مثابه علم متقن، از سه دهه كوشش خود در راستاي تاسيس فلسفه استعلايي گذر كرده و در حقيقت روياي فلسفه به مثابه علم متقن را كنار گذاشته است. در نتيجه سنتي كه از دكارت آغاز شده بود و هدفش مبتني ساختن بناي معرفت بر پايه اي محكم و شك ناپذير و تغييرناپذير بود، به اين صورت در پديدارشناسي هوسرل كه آخرين وارث آن است به پايان مي رسد و راه براي ظهور روايتي جديد از پديدارشناسي در آثار متفكران بعدي اين جنبش هموار مي شود.

In this essay, through a brief sketch of Husserl’s thesis about time-consciousness, especially concentrating on its third level, I will argue that a turn has been taken during his last reflections on time published in the C-Manuskripte in his phenomenology in general, and his phenomenology of time in particular. Husserl, by holding the view that the absolute consciousness is temporal; therefor, by denying a non-temporal point for consciousness as keystone of philosophy as a rigorous science, has abandoned three decades of seeking to founding the transcendental philosophy; and indeed his dream of philosophy as a rigorous science is over. Therefore, the philosophical tradition that had begun with Descartes and aimed to base the edifice of knowledge on the rigorous, undoubtable and unchangeable ground, comes to end in Husserl’s phenomenology, its last heir, and thus clears the way for the appearance of a new version of phenomenology in the works of the frequent thinkers of this movement.