تقليل ايدتيك، خاستگاه جدايي هايدگر از هوسرل

Eidetic Reduction, The Origin of Heidegger’s Departure from Husserl

پديده شناسي با تقليل تاريخ و فعليت اشيا ، به پديده هاي محض دست مي يابد، و بدين ترتيب سرزمين ويژه ي خود را خود مي سازد. اما با تقليل پديده شناختي «جهان» را از كف مي دهيم و بايد در ادامه، با آغاز از ايدوس ها و از طريق تقويم پديده شناختي، صاحب جهان شويم. آن گونه كه نشان خواهيم داد پيامدهاي تقليل ايدتيك سهمگين تر از آن است كه بتوان جبران اش كرد. موازي با تقليل جهان، اگوي استعلايي نيز به اگوي مطلق (ايدوس اگو) تقليل مي يابد و بدين ترتيب سررشته ي تقويم جهان را از دست مي دهيم. هايدگر خيلي زود متوجه اين معضل بزرگ در پديده شناسي هوسرل شد و با اوليه دانستن جهانمندي به درك متفاوتي از جهان و سوژه (دازاين) دست يافت. در اين مقاله ضمن تحليل عليت و نسبت آن با جهان و اگوي استعلايي، اين معضل پديده‌شناسي و راه عزيمت از آن به سوي فلسفه ي اگزيستانسياليستي هايدگر را نشان خواهيم داد. در واقع جدايي اين دو از همان نقطه ي آغاز، تقليل ايدتيك، شروع شده بود.

By reducing the history and actuality of things, phenomenology attains to pure phenomena, and so it makes its special realm itself. But we would lose the world by phenomenological reduction, and we must acquire the world by phenomenological constitution, beginning from eidoses. As we would demonstrate, consequences of eidetic reduction are beyond remedy. Parallel to reduction of the world, the transcendental ego would reduce to absolute ego (eidos ego) too, and so we lose the clue of the constitution of the world. Heidegger noticed the problem so soon, and by taking worldliness primitive, attained to a different understanding of the world and subject (Dasein). In this article, alongside analyzing the causality and its relation to the world and transcendental ego, we would consider this problem and the way of departure from it to existentialist philosophy of Heidegger. In fact their separation from each other was begun at very first, at eidetic reduction.