اثربخشي آموزش هاي شناختي- رفتاري بر كاهش اهمالكاري دانش آموزان

اهمالكاري از جمله متغيرهاي موثر بر عملكرد تحصيلي است، لذا مطالعه بيشتر آن ضروري به نظر مي رسد. هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي آموزش هاي شناختي- رفتاري بر كاهش اهمالكاري است. در اين مطالعه، از روش پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. بدين منظور 34 نفر از دانش آموزان سال اول دبيرستان به شيوه نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند، به اين صورت كه ابتدا از بين دو ناحيه آموزش و پرورش يك ناحيه به طور تصادفي انتخاب شد و سپس از بين مدارس اين ناحيه يك مدرسه به صورت تصادفي انتخاب، و دانش آموزان در دو گروه كنترل و آزمايش جايگزين شدند. دانش آموزان گروه آزمايش 8 جلسه آموزش شناختي- رفتاري دريافت كردند، در حالي كه دانش آموزان گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكردند. ابزار اندازه گيري اين پژوهش، پرسشنامه اهمالكاري سولومون و راثبلوم (1984) بود. دانش آموزان بر اساس نمراتي كه از پرسشنامه دريافت كردند در دو گروه آزمايش و كنترل قرار داده شدند. داده هاي جمع آوري شده از طريق آزمون كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش اين فرضيه را كه آموزش هاي شناختي – رفتاري، اهمالكاري را كاهش مي دهد، اثبات كرد. نتايج اين پژوهش به مشاوران مدارس كمك خواهد كرد تا با به كارگيري آموزش هاي مبتني بر رويكرد شناختي- رفتاري، اهمالكاري دانش آموزان را كاهش دهند.