رابطه جهت گيري مذهبي، شادكامي، منبع كنترل و راهبردهاي مقابله اي با سلامت معنوي دانشجويان پرستاري

زمينه و هدف: امروزه نقش مذهب، شادكامي، منبع كنترل و راهبردهاي مقابله اي در پيشگيري و درمان مشكلات بهداشت عمومي و سلامت معنوي مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به اهميت رشته پرستاري، اين پژوهش با هدف تعيين ارتباط جهت گيري مذهبي، شادكامي، منبع كنترل و راهبردهاي مقابله اي با سلامت معنوي دانشجويان پرستاري انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي–تحليلي از نوع همبستگي بود. جامعه اين پژوهش كليه دانشجويان رشته پرستاري دانشگاه آزاد اسلامي واحد پيشوا در سال تحصيلي 93-1392 بودند. در كل از ميان 228 دانشجوي پرستاري، 140 دانشجوي واجد شرايط به روش تصادفي- طبقه اي وارد مطالعه شدند. ابزار جمع­آوري داده­ها پرسشنامه هاي جهت گيري مذهبي آلپورت و راس (1967)، شادكامي آرگايل و لو (1990)، منبع كنترل راتر (1975)، راهبردهاي مقابله اي لازاروس و فولكمن (1993) و سلامت معنوي پالوتزين و اليسون (1982)بود. داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام تحليل شد. يافته ها: يافته ها نشان داد جهت گيري مذهبي دروني (48/0r=)، شادكامي (34/0r=)، منبع كنترل دروني (19/0r=) و راهبرد مسئله مدار (17/0r=) با سلامت معنوي رابطه مثبت و معني­دار و منبع كنترل بيروني­(21/-0r=) با سلامت معنوي رابطه معني­دار و معكوس داشتند. جهت گيري مذهبي دروني، منبع كنترل بيروني و شادكامي در يك مدل پيش بين توانستند 37 درصد از واريانس سلامت معنوي را پيش بيني كنند كه در اين پيش بيني سهم متغير جهت گيري مذهبي دروني 23 درصد بود. نتيجه گيري: با توجه به توانايي جهت گيري مذهبي دروني، منبع كنترل بيروني و شادكامي در پيش بيني سلامت معنوي برنامه ريزان، درمانگران و مشاوران رواني اجتماعي بايد به نشانه هاي متغيرهاي مذكور توجه كرده و بر اساس آن­ها برنامه هايي را براي بهبود سلامت معنوي دانشجويان پرستاري طراحي كنند.