اثر جداگرهاي پايه اي الاستومريك بر رفتار مدل هاي سه بعدي سازه اي فولادي با سيستم مهاربندي هم محور

به طور كلي براي مقابله با نيروي زلزله دو روش وجود دارد، روش اول افزايش ظرفيت لرزه اي سازه مانند استفاده از سيستم هاي مقاوم جانبي نظير قاب هاي خمشي، ديوارهاي برشي و بادبندها مي باشد و روش دوم كاهش نياز لرزه اي سازه با استفاده از جداگرهاي لرزه اي پايه است. در اين مقاله اثر افزايش زمان تناوب (در نتيجه كاهش سختي موثر جداگر لرزه-اي) جداگرهاي الاستومريك با ميراگرهاي سربي بر رفتار سازه هاي فولادي با سيستم مهاربندي هم محور مورد بررسي قرار گرفته است. براي اين منظور سازه هايي با تعداد طبقات 3، 6 و 10 براي دو حالت پايه ثابت و پايه جداسازي شده همراه با سختي هاي متفاوت جداگرها، در نرم افزار SAP 2000 مدل سازي شده و تحت تحليل ديناميكي طيفي با فرض طيف آيين نامه UBC بر اساس 36/ 0 = CAD و 54/ 0 = CVD قرار گرفته اند. ساختمان هاي مورد مطالعه در Zone3 (ضريب ناحيه لرزه اي برابر 3/ 0= Z) و در Seismic Source Type «B» و واقع بر نوع خاك SD مي باشند. نتايج حاصل از تحليل هاي انجام شده بر روي سازه هاي مورد نظر كه شامل زمان تناوب، ضريب شراكت جرم مدي، برش طبقات و برش پايه مي باشد، مورد بررسي و مقايسه قرار گرفته است.