جلوه هاي تشخيص در تشبيه

Manifestations of Personification is Simile

تشخيص (شخصيت‌بخشي) آرايه اي نويافته و نوظهور نيست؛ به جرات مي‌توان پيشينه آن را به درازناي كلام بشر دانست كه امروزه بلاغت نگاران معاصر به جدّ به آن پرداخته اند. اين آرايه ادبي به سادگي همراه با ديگر آرايه‌ها از جمله تشبيه در كلام پديدار مي‌شود در اين باره هر كدام از دو ركن اصلي تشبيه (مشبّه و مشبّه‌به) مي توانند ديگري را وارد حوزه تشخيص كنند و از اسباب نو شدن يك تشبيه شوند. در اين جستار با نگاهي به نمونه‌هاي فصيح نظم و نثر، به بررسي جلوه‌هاي تشخيص در تشبيه مي‌پردازيم. جلوه‌هاي شخصيت‌بخشي در تشبيه مي‌تواند از طريق وجه شبه (از درون تشبيه) يا با منادا و خطاب (از بيرون) صورت گيرد. نگارندگان پس از نگاهي كوتاه به آرايه تشخيص، همراهي آن با تشبيه را با نگرشي نو بررسي كرده‌اند.

Personification (giving personality) gets manifestation in utterances with other literary techniques as simile which is its renewal. By a glance on eloquent prose and poem, the study tries to consider manifestation of personification in simile. The manifestation of personification in simile takes place through point of similarity (within simile) or nominative and address (from outside). After a short glance on personification, the authors have considered its accompaniment with simile through a new angle.