بررسي توان ذخيره سازي و ميزان مشاركت ذخاير ساقه در عملكرد دانه گندم نان متاثر از تنش خشكي انتهاي فصل

به منظور مطالعه تجمع ماده خشك و قندهاي محلول و انتقال مجدد آنها به دانه هاي گندم تحت شرايط تنش خشكي آخر فصل، آزمايش مزرعه اي به صورت طرح كرت هاي خرد شده بر پايه بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار طي سال زراعي 89-1388 در دانشگاه رازي كرمانشاه اجرا شد. تيمارهاي رطوبتي شامل: آبياري كامل (شاهد) و قطع آبياري در شروع مرحله پرشدن دانه تا زمان رسيدگي در كرت هاي اصلي و چهار ژنوتيپ گندم شامل: ارقام مرودشت و پيشتاز و لاين هاي 336 و DN-11 در كرت هاي فرعي قرار گرفتند. در شرايط شاهد و تنش خشكي، لاين DN-11 بيشترين و رقم مرودشت كمترين عملكرد دانه را داشتند. تنش خشكي موجب افزايش مقدار و كارآيي انتقال مجدد ماده خشك و قندهاي محلول ميانگره دم گل آذين در همه ژنوتيپ ها و ميانگره ماقبل آخر در لاين هاي 336 و DN-11 شد. ظرفيت لاين هاي 336 و DN-11 براي استفاده از ذخاير ساقه و انتقال مجدد آنها در مقايسه با رقم حساس مرودشت به طور معني داري بيشتر بود. در بين ميانگره هاي مورد بررسي، ميانگره هاي زيرين علاوه بر داشتن پتانسيل بالاتر براي تجمع مواد فتوسنتزي، ميزان انتقال مجدد بالاتري نيز داشتند و ميانگره هاي ماقبل آخر و دم گل آذين به ترتيب از اين نظر در رتبه هاي بعدي قرار گرفتند. با توجه به نتايج به دست آمده، لاين DN-11 با افت كمتر عملكرد دانه تحت شرايط تنش خشكي در مرحله پرشدن دانه ها نسبت به ساير ژنوتيپ ها مقاومت بيشتري داشت.