چوبك و انديشه وجودي (تحليل داستان «انتري كه لوتي اش مرده بود» در پرتو فلسفه اگزيستانسياليسم)

Existentialism in Sādeq Chubak’s “The Baboon Whose Buffoon Was Dead”

در اين نوشتار برخي از مولفه هاي اگزيستانسياليسم همانند حذف واجب الوجود از مناسبات اجتماعي و فردي، وانهادگي، تنهايي و دلهره را در يكي از موفق‌ترين داستان‌هاي چوبك به نام «انتري كه لوتي اش مرده بود» مورد بررسي قرار داده ايم؛ نتايج حاصل از دريافت و تشريح اين اثر حاكي است كه داستان بهشدت تحت تاثير فلسفه اگزيستانسياليسم قراردارد؛ داستان با بياني سمبوليك به دغدغه هاي وجودي انسان محصور در دنياي درهم‌شكسته معاصر مي‌پردازد و به رنج‌هاي بي پايان اين موجود وانهاده در عرصه هستي اشاره مي كند. مخمل نماد و نماينده انسان معاصر است كه براي برون‌رفت از بحران‌هاي دنياي مدرن و بحران ذوب‌شدن در مفاهيم و مقولات كلي تلاش مي كند و با جداشدن از پايگاه معنوي نيرومند خود، به عنوان بزرگ‌ترين عنصر ارزشگذار، به اميد بازيابي تفرد و قرارگرفتن در جايگاه عامل ايجاد ارزش هاي مستقل پيش مي رود. اما واقعيت‌هاي موجود، امكان توجه به ساحت آينده را از او سلب مي كند و او درنهايت به دليل عقبگرد به گذشته تاريك، به بن بستي نفوذناپذير برخورد مي كند.

This article investigates a few basic concepts of Existentialism such as excluding existentia necessaria or necessary being from social and individual relations, detachment, loneliness, and anxiety in one of the most successful prose works of S?deq Chubak, “The Baboon Whose Buffoon was Dead”. Fidings of the research demonstrate that the story is highly influenced by these concepts, and through employing a symbolic language, it deals with the existential obsessions of the people whose world is nothing but a process of destruction. The protagonist can be seen as the representative of contemporary man who does his best not to be drowned and preserve some principles and values that might be a release from this catastrophic situation, but in this attempt he neglects the positive function of future and his life turns out to be no more than a deadlock.