موقعيت اجتماعي گرايش به دعا در جامعه ايراني _ اسلامي معاصر (يك تحليل ثانويه)

بخشي از فهم زيست جهان ديني در گروي شناخت ميزان كمي و كيفي گرايش ـ نگرش به دعاخواني است. در اين راستا، يك راه مطمين، مناسب و مستند از لحاظ منطق پژوهش اجتماعي، مراجعه به اجتماع ديني است. به اين منظور، در مقاله حاضر به استناد داده‌هاي ثانويه به دست آمده و گردآوري شده مرتبط با اين مضمون و با به‌كارگيري از تحليل ثانويه به توصيف موقعيت اجتماعي دعاخواني در ايران پرداخته شده است. اين داده‌ها به‌خوبي نشان مي‌دهد كه تا چه اندازه و چگونه اعضاي يك اجتماع ديني در موقعيت اجتماعي دعاخواني قرار گرفته‌اند. به‌طور عمده، همه موقعيت‌ها و وضعيت‌هاي اجتماعي به صورت شبكه‌اي به هم گره خورده‌اند؛ از اين‌رو، اين اصل را بايد درباره موقعيت و توزيع اجتماعي دعاخواني در ايران صادق فرض كرد. به اين ترتيب، دعاخواني را بايد بخشي از شبكه اجتماعي دينداري، يا به عبارت جامعه‌شناختي آن، شبكه دينداري اجتماعي محسوب كرد.