مرگ و مردن: روايت‌هاي علم اجتماعي و دانش ديني (نظريه اجتماعي، نهج‌البلاغه، مثنوي معنوي)

چه معنايي براي مرگ مي توان تصور كرد؟ مردن را چگونه بايد فهميد؟ با مرگ خود و مردن در لحظه سرنوشت چگونه مواجه مي‌شويم؟ اينها سوالاتي وجودي هستند به قدمت تاريخ زيستن. ما براي زيستني معنامند نيازمند مواجهه‌اي درست با مرگ خود و مردن ديگري هستيم. فرهنگ، زيست جهاني است كه چنين مواجهه‌اي را مي‌سازد. منبع اين ساختن نيز همان روايت‌هاي علم و دين از مرگ و مردن است. براي تحليل روايت علم اجتماعي، به سراغ ادبيات جامعه شناسي مرگ و مردن خواهيم رفت؛ و براي تحليل روايت دانش ديني به كاويدن دو سر متن مهم در دانش ديني نهج‌البلاغه و مثنوي معنوي، خواهيم پرداخت. نتايج تحليل روايت‌ها نيز به ترتيب در همين سه بخش خواهد آمد. وفق مقتضيات چنين پژوهش‌هايي به مناسب‌ترين روش نيز، تحليل محتواي كيفي، اتكا شده است. اما به لحاظ پرهيز ما از مفروض‌سازي و نظريه‌گرايي (كه البته در جاي مناسب خود امري است متعارف) اين كاوش از جنس پژوهش‌هاي پديدارشناختي نيز هست.