مقايسه دو روش درماني اتوگرفت لترال كورتكس راموس منديبل و آلوپلاست مش تيتانيومي در بازسازي شكستگي هاي كف اوربيت

Autogenous Ramus Graft Versus Alloplastic Titanium Mesh in Orbital Floor Reconstruction

زمينه و هدف: بازسازي شكستگي هاي اوربيت يكي از پرچالش ترين مراحل درمان آسيب هاي صورت مي باشد. توافق عمومي بر انتخاب نوع ماده بازسازي كننده وجود ندارد. در اين مطالعه كه از نوع كارآزمايي باليني بوده، نتايج كوتاه مدت درماني اتوگرفت لترال كورتكس راموس منديبل و آلوپلاست مش تيتانيومي بررسي شد. روش بررسي: 22 بيمار با شكستگي كف اوربيت در دو گروه به صورت تصادفي وارد مطالعه شدند. بيماران گروه اول به وسيله اتوگرفت از لترال كورتكس راموس، و بيماران گروه دوم به وسيله آلوپلاست مش تيتانيومي تحت درمان قرار گرفتند. بيماران به مدت 6 ماه پيگيري شده و از نظر انوفتالموس، ورتيكال ديستوپيا، ديپلوپيا، پاراستزي گونه و احتمال عفونت ارزيابي شدند. يافته ها: تفاوت معناداري بين دو گروه مشاهده نشد. اتوگرفت از راموس منديبل و آلوپلاست مش تيتانيومي مي توانند بدون توجه به اندازه شكستگي و ميزان آسيب ايجادشده به كار روند. نتيجه گيري: هر دو روش مذكور قابل اعتماد و موفق مي باشند. فوايد اتوگرفت راموس، دسترسي به مقدار مناسب استخوان، واسكولاريزاسيون، احتمال كم اكستروژن و خنثي بودن مي باشد، ولي موربيديتي ناحيه دهنده پيوند و طولاني تر شدن زمان عمل از معايبش است. سازگاري با بدن، ميزان تحليل مختصر، استيواينتگريشن و شكل دهي عالي، عدم وجود موربيديتي ناحيه دهنده و زمان كوتاه تر عمل از فوايد آلوپلاست است. منتها احتمال اكستروژن گرفت، سختي قراردهي به دليل ناصافي لبه ها و يا برداشت آن در صورت عفونت به دليل رشد فيبروز به درونش و همچنين هزينه بالاتر، از معايب مش تيتانيومي مي باشد.

Background and Objective: The management of orbital fractures is one of the most challenging area in facial trauma. No consensus exists on the choice of implants to be used for orbital floor reconstruction. Here we present the short term results of the outcome of autogenous ramus graft versus alloplastic materials in a randomized prospective clinical trial. Subjects and Methods: A total of 22 patients with orbital floor fracture were entered in our study in two groups randomly. Patients of first group were treated by autograft of lateral cortex from mandibular ramus, and the patients of second group by titanium mesh as an alloplastic material. All patients were followed for 6 months and enophthalmos, diplopia, cheek paresthesia and infection rate were assessed. Results: There were no significant differences between two groups in respect to enophthalmos(p > 0.8), diplopia, vertical dystopia (p > 0.5) cheek paresthesia and infection rate. Both mandibular ramus and alloplastic titanium mesh can be used in orbital floor reconstruction regardless of size of defect. Conclusion: Both mandibular ramus autograft and alloplastic titanium mesh are reliable and successful techniques to address the orbital floor fracture. Ramus region provides an appropriate volume of bone with vascularization, low extrusion rate and so inert, but donor site morbidity and more time-consuming are disadvantages. Highly biocompatibility, minimal resorption potential, well-recognized osseointegration and contouring, no donor site morbidity and less time consuming are advantages of titanium mesh; but the risk of graft extrusion or anticipated difficulty while insertion and removing the material if needed because of fibrous ingrowth and also additional cost required ,are its drawbacks.