وضعيت كمي فضاي سبز درختي مناطق شهري مشهد و بررسي امكان توسعه آن با روش WLC و GIS

به علت فقدان برنامه ريزي جامع در سطح كشور، كاربري فضاي سبز با مشكلات متعددي همچون كمبود سرانه ،توزيع و مكان گزيني نامناسب و عدم پيشبيني چنين فضاهايي در سطح شهرها مواجه شدند. در اين تحقيق در بخش اول، سطح فضاي سبز درختي شامل پاركهاي درختكاري شده، بوستانها و مجتمعهاي درختي قابل استفاده براي عموم در مناطق مختلف شهر مشهد با استفاده از تصوير ماهواره اي شناسايي و براساس جمعيت، ميزان سرانه مناطق محاسبه شد و مناطق 13 گانه از نظر اين سرانه اولويت بندي شدند. نتايج بررسي اوليه نشان داد منطقه 3 داراي كمترين سرانه فضاي سبز درختي است. در بخش دوم مكانيابي پاركهاي جنگلي شهري با درنظر گرفتن معيارهاي مكانيابي در جنبه هاي تفرجي، اكولوژيكي و ساختاري در منطقه 3 انجام گرفت. ابتدا لايه هاي اطلاعاتي معيارها در محيط GIS تهيه و سپس با استفاده از توابع مختلف فازي، استانداردسازي شدند. نقشه هاي استانداردسازي شده با روش تركيب خطي وزني(WLC) و با اعمال وزن هر معيار كه از طريق تحليل سلسله مراتبي (AHP) بدست آمده اند، تلفيق شدند. نقشه هاي حاصل، شايستگي زمينهاي منطقه 3 و اولويت بندي بهترين مكانها براي احداث پارك جنگلي شهري را نمايش مي دهند. سپس ارزيابي مكانهاي با بالاترين شايستگي با در نظر گرفتن معيارهاي جنبه ساختاري انجام گرديد. نتايج نشان داد كاربري هاي باير و كشاورزي به دليل سهولت تبديل به پارك جنگلي شهري و مناطق نزديكتر به هسته شهري، به دليل همجواري با كاربري هاي مختلف مسكوني، آموزشي،گردشگري و تفريحي و همچنين قابليت ايجاد مرز و حريم و بهبود كيفيت مناطق شهري و نزديكي به منابع آلودگي هوا و آلودگي صوتي شايستگي بالايي براي ايجاد پارك جنگلي شهري دارند. از نتايج اين پژوهش مي توان در طرحهاي آتي و برنامه ريزي هاي مربوط به احداث فضاي سبز شهري با توجه به معيارها و پتانسيل منطقه استفاده نمود.