تاثير اجراي شيوه جنگل شناسي تك گزيني بر زادآوري در راشستان آميخته (مطالعه موردي : طرح جنگل داري دكتر بهرام نيا)

برنامه ريزي به منظور استقرار زادآوري در جنگل در قالب شيوه هاي جنگل شناسي انجام مي گيرد. يكي از شيوه هاي جنگل شناسي كه بيشترين كاربرد و تطابق را با ديدگاه هاي جنگل شناسي نزديك به طبيعت دارد، شيوه گزينشي است. اين پژوهش با هدف بررسي اثر اجراي شيوه تك گزيني بر وضعيت زادآوري در يك جنگل راش آميخته شرق هيركاني انجام شد. به اين منظور در توده هايي با تركيب گونه اي راش، انجيلي و ممرز، 102 روشنه شامل 15 روشنه در توده بكر و 43 روشنه طبيعي و 44 روشنه مصنوعي نيز در توده مديريت شده انتخاب شدند. سپس وضعيت زادآوري در هر روشنه در 5 ميكروپلات يك مترمربعي مورد بررسي قرار گرفت. در هر ميكروپلات ويژگي هايي از قبيل فراواني، قطر يقه و وضعيت سلامت نهال ها ثبت گرديد. نتايج نشان داد كه نهال هاي گونه ي راش بيشترين فراواني را در روشنه ها به خود اختصاص مي دهند. پراكنش تعداد در طبقات قطري زادآوري بيشتر گونه ها حالت نمايي كاهنده داشت. بين سه نوع روشنه از نظر فراواني تعداد در طبقات قطري گونه هاي مختلف هيچ گونه اختلاف معني داري مشاهده نشد. همچنين نتايج نشان داد كه با افزايش وسعت روشنه ها از تراكم زادآوري كاسته مي شود. به لحاظ وضعيت سلامت زادآوري ها نيز بهترين وضعيت در روشنه هاي طبيعي واقع در توده هاي مديريت شده و نامناسب ترين حالت نيز در روشنه هاي بكر مشاهده گرديد. در مجموع با توجه به نتايج حاصل، مي توان شيوه تك گزيني را شيوه اي مناسب براي اين جنگل ارزيابي نمود كه اجراي آن تغييرات معني داري در وضعيت زادآوري توده هاي مديريت شده نسبت به توده هاي بكر ايجاد نكرده است.