آسيب شناسي كيفيت به كارگيري تاريخ در تفاسير قرآن

بخش وسيعي از گزاره هاي موجود در تفاسير، مرتبط با حوزه تاريخ است. اما ناظر به اينكه مفسران قرآن، خود را مورخ نمي پندارند، معمولاً در نقل وقايع تاريخي سبكي واحد را اتخاذ مي كنند. اين سبك كه از سنت علمي تفسير نگاري پيشينيان الگوگيري شده است، موجب گشته كه نمود مسائل تاريخي در تفاسير ـ حتي در دوران حاضر ـ به شكل تكرار پيوسته و يكنواخت روايات تاريخي باشد. زماني كه اين نگرش سنتي به تاريخ با رويكردهاي امروزين علم تاريخ مقايسه مي گردد به سادگي عقب ماندن تفسير در اين حوزه خاص كه توام با برخي از آسيب هاست نتيجه گرفته مي شود. در اين مقاله با نگاهي انتقادي به نگرش تاريخي مفسران، به دنبال بيان آسيب هاي موجود در اين نگاه و همچنين ايجاد حس نياز به شكل گيري تحولاتي اساسي در نحوه به كارگيري تاريخ در تفاسير قرآن هستيم.