روش و بينش تاريخ نگاري اسكندربيگ منشي در عالم آراي عباسي با تكيه بر وقايع گيلان

انديشه تاريخ نگاري در تواريخ رسمي و سلسله اي دوره صفويه،بر پايه ساختار سنتي پيشين و بر مبناي نگرش سلطان متدين و مروج شيعه ادامه يافت. شيوه تاريخ نگاري اسكندربيگ منشي نيز ادامه تاريخ نويسي سنتي عصر صفوي است اما در نگارش تاريخ خود داراي ويژگي و امتيازاتي است كه او را از تاريخ نويسان سنتي عصرش متمايز كرده است. مساله اصلي پژوهش اين است كه آيا اسكندربيگ منشي در بيان حوادث گيلان در تاريخ عالم آراي عباسي از روش و بينش خاصي برخوردار است؟ نتايج تحقيق نشان مي دهد،اسكندربيگ منشي،در بيان تحولات گيلان عصر صفوي،از شيوه روشمند برخوردار بوده است.از لحاظ روش تاريخ نگاري،داراي سبكي روان و بي تكلف و متني منسجم و پيوسته و از لحاظ فن تاريخ نويسي، داراي اهليت لازم بوده است. او با وجود نگرش سلطنت گرايانه به سلطان صفوي و بينش نخبه گرايانه به دولتمردان آن، تاحدممكن در نقل روايات صداقت و دقت لازم داشته است. روش پژوهش در اين تحقيق به صورت كتابخانه اي و به شكل تحليلي و انتقادي در روش تاريخ نگاري است.