سنجش منزلت و كارايي عقل در فهم متون ديني از نظر ابن تيميه و علامه طباطبايي

در تاريخ اسلام همواره اشكالاتي نسبت به كارايي و منزلت عقل در معارف ديني مطرح بوده است. نوشتار حاضر به بررسي اين موضوع از نگاه ابن تيميه و علامه طباطبايي مي پردازد. ابن تيميه گرچه خود را يك عقل گرا معرفي كرده است، ادراكات عقلي را يك دليل مستقل نمي شمرد. از نگاه او، شناخت و معرفت ديني، تنها از راه شرعي ميسر است و اين راه، متضمن دلايل عقلي و براهين قطعي نيز هست؛ ولي راه كلام و اهل راي و نيز راه رياضت و عرفان بدعت است. در مقابل، علامه طباطبايي فهم عقلاني را در كنار ظواهر شرعي و راه رياضت و مجاهده نفساني، داراي حجيت ذاتي مي داند.