زمين‌شناسي و الگوي ساختاري حوضه رسوبي انارك- تلمسي

وجود يك حوضه رسوبي با ستبراي زيادي از رسوبات نئوژن (سازند سرخ زيرين) در منطقه انارك- تلمسي در ايران مركزي كه پي‌سنگ آن دگرگوني‌هايي با سن پيرامون پركامبرين است، نرخ بالاي فرايندهاي فرسايشي در اين حوضه و از همه مهم‌تر ضرورت ايمن بودن اين محدوده با توجه به كاربري آن، نياز به شناسايي الگوي ساختاري اين محدوده و تحليل خطرپذيري آن از ديدگاه زمين‌ساخت فعال و لرزه‌زمين‌ساخت را مطرح ساخته است. در اين راستا با استفاده از برداشت‌هاي صحرايي، بررسي تصاوير ماهواره‌اي و ارزيابي شكل‌هاي فرسايشي در راستاي مرتفع ساختن اين نياز گام برداشته شد. با توجه به شواهدي از جمله نبود سازندهاي قم و سرخ بالايي در اين حوضه پالئوژن، نبود شاهدي براي وجود گسلش در آن و بي‎لرزه بودن اين حوضه تا شعاع 86 كيلومتري مركز آن طبق مطالعات لرزه زمين‎ساخت، مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه در اين حوضه تلفيق يك سامانه فرايش و فرسايش پلكاني حاكم بوده و اين امر سبب ايجاد شكل پرتگاه مانند آن و نبود رسوبات جوان‌تر شده است.

The existence of a sedimentary basin with a large thickness of Neogene sediments(Lower Red Formation) in the Anarak-Talmessi region of central Iran with a basement of Precambrian metamorphic rocks, high rate of erosion processes, and more importantly its safety necessity led us to define the structural pattern and analyze its active tectonics and seimotectonics. In this regard, field observations, processing of satellite images, and investigation of eroded landforms were used. According to the lack of Qom and Upper Red Formations and faulting plus aseismic characteristics of the area up to a radial distance of 86 km, it can be concluded that a combination of a stair-step uplift-erosion system has controlled the basin, which caused its scarp shape and lack of younger sediments.