طبيعت‌گرايي خوش‌بينانه و معناداري زندگي

Optimistic Naturalism and the Meaning of Life

نظريه‌هاي معناي زندگي را در يك تقسيم‌بندي كلان و اجمالي مي‌توان به دو دسته ديدگاه‌هاي طبيعت‌گرا و غيرطبيعت‌گرا افراز كرد. يكي از اشكالات هميشگي وارد بر ديدگاه‌هاي طبيعت‌گرا ناتواني آنها در حل معضل پوچي است؛ طبيعت‌گرايي خوش‌بينانه عنوان ايده‌اي است كه مدعي شده بر مبناي پيشرفت‌هاي علمي و دستاوردهاي فناورانه مي‌توان، در عين پاي‌بندي به طبيعت‌گرايي، از معضل پوچي رهايي يافت. در اين مقاله، با تاكيد بر ديدگاه‌هاي ليو تولستوي و تامس نيگل درباره معضل پوچي، طبيعت‌گرايي خوش‌بينانه، بر مبناي ديدگاه دن ويجرز، با يك صورت‌بندي استدلالي تقرير مي‌شود. همچنين، به منظور داوري درباره كارآمدي طبيعت‌گرايي خوش‌بينانه در رهايي يافتن از معضل پوچي، مباني و پيشفرض‌هاي معناشناختي، معرفت‌شناختي، و انسان‌شناختي آن از جمله جعل گرايي، علم گرايي و فيزيكاليسم مورد بررسي و واكاوي قرار مي‌گيرد و نشان داده مي‌شود كه اين ديدگاه، بر خلاف ادعاي مطرح‌شده از سوي ويجرز، قابليت حل معضل پوچي را ندارد، بلكه مويدي بر ناتواني طبيعت‌گرايي در حل معضل پوچي است.

Theories of the meaning of life can be classified into naturalistic and not-naturalistic ones. One of the most popular objections to the naturalistic ones is that they have no way to escape from the problem of the Absurd. But the optimistic naturalism as an idea that can be claimed on the basis of scientific progress and technological achievements, and also with commitment to naturalism, was to get rid of the problem of the Absurd. In this paper, with respect to Leo Tolstoy’s and Thomas Nagel’s views about the Absurd, optimistic naturalism, as Dan Weijers has theorized, is explained in an argumentative form. Also for evaluating Optimistic Naturalism in solving the problem of the Absurd, I have analyzed the sematic, epistemological and anthropological bases of the theory and shown that, contrary to Weijers, it cannot solve the problem of the Absurd. Rather, it can be counted as an evidence for verifying that Naturalism is incapable of coping with the problem.