مديران ايراني و توسعه پايدار

با مديران در سازمان هاي ايراني مديران ايراني و توسعه پايدار مدنظر قرار دادن محيط زيست روندي است كه در نيمه قرن دوم و پس از جنگ دوم جهاني افزايش پيدا كرد است. اما به جرات مي توان اذعان داشت اجماع جهاني در اوايل دهه هفتاد ميلادي در كنفرانس محيط زيست انساني در استكلهم شكل گرفت. اين كنفرانس، نخستين تلاش جهاني براي بررسي وضعيت محيط زيست در مقياسي وسيع بود. از آن تاريخ به بعد گفتمان حفاظت از محيط زيست و توسعه پايدار جاي خود را در دانشگاه ها، مراكز پژوهشي و تشكيلات اجرايي كشورها باز كرد. در ميان نقش سازمان ها و شركت ها در پيشبرد مفهوم توسعه پايدار مورد توجه قرار گرفته است. مفاهيمي چون مسئوليت اجتماعي، توسعه پايدار كسب و كار، كسب و كارهاي سبز و غيره وارد ادبيات مديريت چه در حوزه آكادميك و چه در حوزه اجرايي شده است. اما همچنان بعد از گذشت بيش از ۴۰ سال از جنبش مدرن و جهاني حفاظت از محيط زيست، شاهد آثار بسيار مخرب زيست محيطي در ايران هستيم. آثار اين بي توجهي را مي توان در بروز پديده هاي نظير كم آبي و خشكسالي، گرد و غبار (به خصوص با منشا محلي)، از دست رفتن درياچه ها، تالاب ها و زيست گاه هاي خشكي، آلودگي مفرط رودخانه ها و نيز آلودگي هواي شهرها مشاهده كرد. اگر تا پيش از اين تصور مي شد كه حفاظت از محيط زيست موضوعي حاشيه اي و غيرضروري است، امروز شكي باقي نمي ماند كه انهدام آن، مي تواند به نابودي زندگي بيانجامد. اما متاسفانه در كشور ما علي رغم وجود بستر تئوريك چندان در مقام عمل موفق به به كارگيري اين نوع رويكردها و راهكارها نبوده ايم. از اين رو در بخش با مديران اين شماره، نظر تعدادي از مديران و صاحب نظران را جويا شديم و از آن ها سوال كرديم «با توجه به همه مشكلات محيط زيست ي در كشور نقش مديران كشور را در جلوگيري از تخريب بيش تر و بهبود محيط زيست و توسعه پايدار چه مي دانند؟ و چالش هاي پيشروي سازمان هاي ايراني براي به كارگيري مفاهيم فوق را چگونه ارزيابي مي كنند؟» صاحب نظران در اين باره اظهار نظر مي كنند.