روش بهره گيري از روايات در تفسير الفرقان

اين مقاله در يك نگاه روش شناسانه در صدد است به بررسي روش بهره گيري از روايات در تفسير «الفرقان في تفسير القرآن بالقرآن» تاليف آيت الله محمد صادقي تهراني بپردازد. روش تفسيري مفسر در اين تفسير روش قرآن به قرآن است كه مفسر بر اين روش در سراسر تفسير خويش پايبند مانده است؛ اما اين روش تفسيري مانع استفاده گسترده از روايات تفسيري در فهم بهتر آيات نشده است. البته سبك و شيوه تفسيري مفسر و نوع مواجهه ايشان با روايات تفسيري سبب آن شده است كه مفسر در برخورد با روايات رويكرد خاصي را اعمال كند. معيار اصلي مفسر در اين تفسير، خود قرآن است و روايات نقش شارح و مويد منطوق و مفهوم ظاهر آيه را بر عهده دارند و يا ابعاد معاني آيه را گسترش مي دهند. در ديدگاه مفسر تفسير قرآن بر پايه روايات معتبر، جدا از تفسير قرآن به قرآن نبوده با اين تفاوت كه رتبه آن موخر از قرآن به شمار آمده است بدين صورت كه تا آيه اي در پرتو آيات ديگر تفسير نشود نوبت به روايات تفسيري نمي رسد.