صلح: ميل به خدا

اگر بخواهيم چنان كه متون مسيحي گفته اند صلح آفرين باشيم بايد در صلح نخستين آفرينش خداوند مشاركت بجوييم. در دين مسيحي سنتي وجود دارد كه در پي كاستن از تمايز بين صلح به مثابهيك هدف و صلح به مثابهيك سبك زندگي است و مي خواسته صلح را يك فرمان بي چون وچرا ببيند. اين سنت صلح را يك دعوت مسيحي مي داند، دعوت به بازگشت به صلح نخستين خداوند در آفرينش. هرچند صلح هرگز كاملاً بر روي زمين محقق نمي شود، بي معناست كه بگوييم نمي توان به نحوي آن را در وجودِ زماني و مكاني به بيان آورد و بي معناست كه بخواهيم آن را بدون توسل به صلح نخستيني كه خداوند در آفرينش قرار داده است محقق كنيم. به علاوه اين برداشت از صلح يك مفهوم بنيادين و مشترك در هر سه دين بزرگ توحيدي است؛ جدا از اين كه مفهومي كه ارسطو از دوستي اجتماعي بيان مي كند نيز قرابت هاي تنگاتنگي با آن دارد. اينها در حالي است كه در جامعه سكولار مدرن نه اثري از صلح به معناي توحيدي آن ديده مي شود و نه از دوستي ارسطويي. اما ساختار جامعه معاصر مي توانست به گونه اي ديگر باشد، و بهره برداري از منابع عميق و صلح آفرينِ سنت هاي ديني مان مي تواند در اين كار به ما ياري كند.