برابر خواني هايدن وايت و گرين بلات در خوانش متون سياسي

Comparing Hayden White and Stephen Greenblatt in Reading Political Texts

درك رابطه متقابل تاريخ و ادبيات از ديرباز مدنظر بزرگان عرصه سخنوري بوده است. رد اين رابطه را مي‌توان در نوشتارهاي افلاطون و ارسطو يافت. از 1980 با پيدايش نو تاريخ‌گرايي دو بودگي بين تاريخ و ادبيات كه از زمان ارسطو به بعد شيوه غالب انديشه بوده، فروريخت و با نظريات هايدن وايت و گرين بلات كه از منظري متفاوت به تاريخ و ادبيات مي نگريستند پيوند دوسويه اين دو مطرح شد. هايدن وايت از سكوي زبان به تاريخ مي‌نگرد و اعتقاد دارد واقعيت تاريخي هميشه از طريق روايت‌هايي ساخته مي‌شوند كه آنها را تاريخ‌دانان برساخته اند. براي گرين بلات متون ادبي ابزار قدرت هستند كه قابليت هاي لازم را براي نمايش كنش هاي اعمال قدرت و نيز مقاومت در برابر قدرت‌ به آنها مي دهد. در برابر خواني تاريخ و ادبيات، نو تاريخ‌ گرايي، روابط مربوط به قدرت را به‌عنوان مهم‌ترين زمينه هر متن قلمداد مي‌كند و به متن ادبي به‌عنوان فضايي براي نمايش روابط مربوط به قدرت و تعامل گفتمان هاي مختلف مي‌نگرد. از اين منظر نقد ادبي جديد افقي جديد فراروي متون سياسي قرار مي دهد به نحوي كه براي تحليل قدرت سياسي مي-توان از ابزارهاي نقد ادبي همچون استعاره، مجاز، كنايه، آيروني و همچنين شگردها و تمهيدات روايي سود جست.

Understanding the mutual relationship between history and literature has always been significant for men of letters. This relationship can be traced back to the writings of Plato and Aristotle. With the emergence of New Historicism in the 1980s, the duality between history and literature, which was the dominant mode of thought since Aristotle, collapsed and with the theories of Hayden White and Greenblatt, who viewed history and literature in a new light, the reciprocal relation of the two was proposed. Hayden White looks at history through the lens of language and believes that historical facts are made through narratives constructed by historians. To Greenblatt, literary texts are tools of power and this gives them the capacity to display the acts of imposing power and resisting it. Connecting history and literature, New Historicism holds power relations as the most important background to a text and regards the literary text as a space for the manifestation of power and the interaction of different discourses. Thus, modern literary criticism puts political texts in a new perspective which allows for political power to be analyzed by means of the tools of literary criticism such as metaphor, metonymy, irony and narrative techniques.