بررسي تطبيقي آثار بازارچه‌هاي مرزي در توسعه نواحي مرزي (بازارچه هاي مرزي رازي و سرو)

در بيشتر كشورها، مناطق مرزي دورترين مناطق پيراموني از مركز و به همين دليل اغلب اين مناطق از عقب‌مانده ترين و محروم ترين مناطق كشورها هستند. توسعه نامتوازن بخش هاي اقتصادي، اجتماعي، اكولوژي و همچنين نبود تعامل هاي منطقه اي منجر به اين محروميت ها شده است. توسعه مناطق مرزي و ايجاد اشتغال در اين مناطق به منظور كاهش فقر و بيكاري اين امكان را به‌وجود مي آورد كه از هزينه هاي رواني و اقتصادي مهاجرت اجتناب شود و از منابع طبيعي و تجهيزات سرمايه اي و زيرساخت هاي اجتماعي بهره برداري شود. بازارچه ها از جمله مزيت هاي مناطق مرزي هستند كه با ايجاد تحرك واداشتن در ظرفيت‌ها و مزيت‌هاي محلي، تغييرات نهادي وسيع با هدف رفع موانع موجود اجتماعي و اقتصادي، لازم است توسعه اين مناطق مورد توجه قرار گيرند. استان آذربايجان غربي با قرار گرفتن در گلوگاه قفقاز و همسايگي با كشورهاي تركيه و عراق از سياست هاي توسعه اي كشور به كنار نبوده و دولت براي سامان دادن به مبادلات مرزي اقدام به تأسيس بازارچه هاي مرزي در اين استان كرد. اين تحقيق به دنبال پاسخ گويي به اين پرسش است كه؛ بازارچه هاي رازي و سرو در توسعه مناطق مرزي پيرامون خود چگونه عمل كرده‌اند؟ همچنين عملكرد هر يك از اين بازارچه ها در توسعه محلي چگونه است؟ اين تحقيق به صورت توصيفي- تحليلي انجام و در جمع آوري اطلاعات از منابع مختلفي همچون مصاحبه، گزارش هاي آماري، كتاب‌ها، مجله‌ها و. . . استفاده شده است؛ نتايج تحقيق نشان مي دهد كه هر دو بازارچه مورد مطالعه ـ با در نظر گرفتن پتانسيل هاي موجود ـ نتوانسته اند آن طور كه شايسته است در توسعه نواحي مرزي خود و بهبود وضعيت معيشت مردم ساكن گام‌هاي اساسي بردارند. در اين بين بازارچه مرزي سرو كه در مركز استان واقع شده و مورد توجه بيشتر مسئولان استاني است، عملكرد قابل قبولي نسبت به بازارچه رازي نداشته است.