بررسي رابطه خودكارآمدي با تصميم گيري باليني در پرستاران شاغل در بيمارستانهاي شهر بوشهر

مقدمه: تصمیم گیری بالینی یك فرآیند تفكر انتقادی در انتخاب بهترین عمل جهت رسیدن به اهداف مطلوب می‌باشد. یكی از وظایف مهم پرستاران تصمیم گیری بالینی می‌باشد، لذا می‌بایست از توانایی تصمیم‌گیری بالینی مناسبی برخوردار باشند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه خودكارآمدی با تصمیم‌گیری بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر بوشهر در سال 1394 انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر یك مطالعه توصیفی تحلیلی است كه به صورت مقطعی بر روی 247 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر بوشهر انجام شده است. روش نمونه‌گیری به صورت تصادفی طبقه بندی شده بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودكارآمدی عمومی شوآرتز و جروسلم و پرسشنامه تصمیم گیری بالینی استخراج شده و با آزمون های تحلیل واریانس، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و كای-اسكور با نرم افزار SPSS/22 مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها: پرستاران از نظر میانگین امتیاز خودكارآمدی 33/21 و امتیاز تصمیم‌گیری بالینی 61/45 در وضعیت مطلوب قرار داشتند. همچنین ارتباط معناداری بین سن (198/0=r، 01/0>p)، سابقه كار (203/0=r، 01/0>p) و جنسیت (532/56=chi، 05/0>p) با امتیاز تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد. در نهایت ارتباط معنادار، مثبت و نسبتاً قوی بین امتیاز خودكارآمدی و تصمیم گیری بالینی پرستاران مشاهده شد (563/0=r، 01/0>p). نتیجه نهایی: با توجه به اهمیت بحث تصمیم گیری بالینی و ارتباط معنادار آن با خودكارآمدی در پرستاران، توصیه می­شود در فرآیند سیاستگذاری جهت ارتقاء كمی و كیفی خدمات، بهبود خودكارآمدی و تصمیم‌گیری بالینی پرستاران در ساختار نظام سلامت مد نظر قرار گیرد.