تنگناي امنيتي؛ رفتارشناسي شوراي همكاري خليج فارس در قبال برنامه هسته‌اي ايران

شوراي همكاري خليج فارس با هدف مقابله با آن‌چه خطر انقلاب اسلامي ‌ناميده مي‌شد، تشكيل شد. اگرچه كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس غير از ايران نگراني‌هاي امنيتي ديگري مانند هراس از بي‌ثباتي‌هاي داخلي و خيزش‌هاي مردمي دارند، اما از نظر آنها ج. ا. ايران مهم‌ترين و جدي‌ترين تهديد خارجي به شمار مي‌رود كه اين ديدگاه پس از انقلاب‌هاي عربي تشديد شده است. ديدگاه‌هاي كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج فارس در رابطه با ايران در بسياري موارد مشابه است و در برخي موارد، تفاوت جزيي با يكديگر دارد. كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس به تنهايي قادر به نقش‌آفريني عمده امنيتي نيستند. به همين دليل امنيت خارجي اين كشورها در ايتلاف با كشورهاي منطقه و يا قدرت‌هاي بزرگ تعريف مي‌شود و عربستان سعودي محور اصلي شوراي همكاري خليج فارس به شمار مي‌رود. پس از پايان جنگ تحميلي با حركت ج. ا. ايران به سوي ساخت و گسترش فناوري موشك‌هاي بالستيك و گسترش برنامه هسته‌اي، احساس تهديد كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج فارس تشديد شد. آنها به طور مشترك در پي متوقف كردن برنامه هسته‏اي ج. ا. ايران بوده‏اند. همچنين سياست اين كشورها در مقابل ايران به شدت تحت تاثير سياست‌هاي امريكا در منطقه و به‌ ويژه در قبال ج. ا. ايران بوده است. اين مقاله درصدد است ضمن بررسي نگراني‌هاي امنيتي شوراي همكاري خليج فارس و راهبردهاي اين شورا براي موازنه قوا و دنباله‌روي در سامانه امنيتي خليج فارس، رفتارشناسي شوراي همكاري خليج فارس در قبال برنامه هسته‌اي ايران را مورد تحليل و واكاوي قرار دهد.