تاثير تداخل علف هرز آمارانتوس ريشه قرمز (Amaranthus retroflexus L.) بر عملكرد كمي و كيفي ذرت (Zea mays L.) در سطوح مختلف آبياري و نيتروژن

به منظور بررسي تاثير تداخل آمارانتوس ريشه قرمز (Amaranthus retroflexus L.) بر عملكرد كمي و كيفي ذرت (Zea mays L.) در سطوح مختلف آبياري و نيتروژن، آزمايشي مزرعه اي طي سال هاي 1389 و 1390 انجام شد. آزمايش به صورت اسپليت- فاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي با چهار تكرار اجرا شد. تيمارهاي آبياري در دو سطح به صورت رژيم آبياري كم (Lir) و رژيم آبياري كامل (Fir) دركرت هاي اصلي، و فاكتور مقادير مختلف نيتروژن (0، 150، 300 و 450 كيلوگرم نيتروژن در هكتار) و همچنين وجود(CP) و عدم وجود علف هرز (C) در كرت هاي فرعي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه اثر مثبت نيتروژن بر عملكرد دانه ذرت، به وسيله افزايش دسترسي به آب افزايش مي يابد. بر عكس در شرايط كمبود آب اثر مفيد نيتروژن به شدت كاهش مي يابد. در شرايط وجود علف هاي هرز، زماني كه رطوبت به ميزان كافي تامين شده بود (تيمار CP-Fir) افزايش مصرف نيتروژن تا 300 كيلوگرم در هكتار به طور معني داري عملكرد دانه ذرت را افزايش داد. در مقابل، تحت رژيم آبياري كم همراه با وجود علف هاي هرز (تيمار CP-Lir)، سطوح مختلف نيتروژن اثر معني داري بر عملكرد دانه ذرت نداشتند. پاسخ عملكرد دانه آمارانتوس به افزايش مصرف نيتروژن به ويژه در رژيم آبياري كامل، خطي بود بدين معني كه افزايش هر سطح نيتروژن با افزايش عملكرد دانه آمارانتوس همراه بود. در هر دو رژيم آبياري افزايش مصرف نيتروژن، افت عملكرد دانه ذرت ناشي از رقابت آمارانتوس را تشديد نمود. در مجموع چنين استنباط مي شود كه افزايش مصرف نهاده ها (آب و نيتروژن) به منظور غلبه بر رقابت آمارانتوس با ذرت به ويژه در اراضي شني راهبرد مناسبي نيست.